Στο σπίτι

M A R I L Y N N E R O B I N S O N 8 νοχώρια. Μετά τον θάνατο της μητέρας τους, μιλούσε ακόμα πιο συχνά για το σπίτι σαν να ήταν μια παλιά σύζυγος, ανε­ κτίμητη για την παρηγοριά που είχε προσφέρει όλα εκείνα τα μακρόσυρτα χρόνια, για κάθε εύνοια και για κάθε χάρη. Η ομορφιά του δεν αποκαλυπτόταν σ’ όλα τα μάτια. Ήταν πολύ ψηλό για τη γειτονιά, με ουδέτερη πρόσοψη, επίπεδη στέγη και μυτερές εξοχές πάνω από τα παράθυρα. «Ιταλοπρεπές» έλεγε ο πατέρας της, αλλά ο χαρακτηρισμός ήταν ή εικασία ή εκλογίκευση. Όπως και να ’χε, το σπίτι κατάφερνε να μοιάζει και αυστηρό και επιτηδευμένο, παρά τη βεράντα που είχε χτίσει μπροστά στην είσοδο ο πατέρας της θέλοντας να προ­ σαρμοστεί στη συνήθεια των ντόπιων να συγκεντρώνονται σε παρέες τα ζεστά καλοκαιρινά βράδια, μια βεράντα που πια είχε πνιγεί από μια τεράστια αναρριχώμενη μπιγκόνια με αν­ θάκια σε σχήμα σαλπίγγων. Ήταν καλό σπίτι, έλεγε ο πατέρας της, εννοώντας ότι, παρά το άχαρο παρουσιαστικό του, είχε φιλόξενη καρδιά. Και τώρα οι κήποι και οι καλλωπιστικοί του θάμνοι ήταν ατημέλητοι, πράγμα που δεν πρέπει να του είχε διαφύγει, μολονότι σπάνια τολμούσε να προχωρήσει πέρα από τη βεράντα. Όχι πως ήταν ποτέ ιδιαίτερα εμφανίσιμοι όταν το σπίτι βρισκόταν στην ακμή του. Ήταν όμως μάρτυρες τόσων και τόσων παιχνιδιών: κρυφτό και κροκέ και μπάντμιντον και μπέιζμπολ. «Τι γινόταν τότε!» είπε ο πατέρας της, λες και το τωρινό τους ρήμαγμα ήταν το κομφετί και τα περιτυλίγματα από τις καραμέλες που είχαν απομείνει μετά το πέρασμα μιας λαμπρής παρέλασης. Άλλωστε υπήρχε και η βελανιδιά μπρο­ στά στο σπίτι, πολύ γηραιότερη από τη γειτονιά ή την πόλη· οι ρίζες της είχαν ανασηκώσει το πεζοδρόμιο κι άπλωνε τα κλαδιά της πάνω από τον δρόμο και από τη μια ως την άλλη