Στο σπίτι

Σ Τ Ο Σ Π Ι Τ Ι 17 υπόθεσή του δεν φαινόταν απλούστερη στο φως της μέρας, κι έτσι έγραψε μια επιστολή στον δήμαρχο, μια απλή και αξιο­ πρεπή επιστολή, όπου δεν έκανε καμία νύξη στη φράση «άρ­ παγα υποκριτή» που νόμισε ότι είχε ακούσει να μουρμουρίζει ο δήμαρχος πίσω από την πλάτη του ενώ αποχωρούσε από μια συζήτηση, την οποία, παραδόξως, ο ίδιος την είχε θεωρήσει αρκετά ευχάριστη. Το ανακοίνωσε σε όλους τους στο τραπέζι του βραδινού και χρησιμοποίησε το επεισόδιο περισσότερες από μια φορές ως παράδειγμα στα κηρύγματά του, μια και πίστευε ολόψυχα πως όταν ο Κύριος του έδινε ηθική καθοδή­ γηση δεν ήταν για αποκλειστική του χρήση και μόνο. Κάθε άνοιξη, ο αγνωστικιστής γείτονάς του θρονιαζόταν στο δανεισμένο του τρακτέρ ευθυτενής και κορδωμένος, όπως ένας άνθρωπος που είναι έτοιμος να αρπαχτεί αν τον προκα­ λέσουν. Παρότι ήταν ακοινώνητος, χαιρετούσε ενθουσιωδώς τους περαστικούς σαν κάποιος που δεν έχει τίποτε να κρύψει, σκοπεύοντας, πιθανόν, να κάνει τον αιδεσιμότατο Μπάουτον να χωνέψει αφενός πως ενεργούσε ως καταπατητής και αφε­ τέρου πως σχεδόν ολόκληρη η πόλη γνώριζε τη διαμάχη τους. Ήταν αυτή ακριβώς η πράξη εναντίον της οποίας οι χριστιανοί δοκίμαζαν τις ψυχικές αντοχές τους, εφόσον ήταν υποχρεω­ μένοι, αν πραγματικά συμμορφώνονταν με τις προσευχές τους, να συγχωρούν «τοῖς ἀνθρώποις τὰπαραπτώματααὐτῶν» . Ο πατέρας τους ζούσε εμφανώς σε μια κατάσταση μόνιμου εκνευρισμού μέχρι το τέλος της συγκομιδής, αλλά αναγνώρι­ ζε τι ακριβώς διακυβευόταν σ’ αυτή την υπόθεση. Ήξερε ότι ο γείτονας επίτηδες τον εξευτέλιζε δημόσια χρόνο με τον χρό­ νο, την εποχή της σποράς και του θερισμού: όχι μόνο για να διατηρεί ζωντανή στην πόλη την ανάμνηση της άδικης αντί­ θεσής του προς τη χάραξη του δρόμου, αλλά και για να τον