Στο σπίτι

Σ Τ Ο Σ Π Ι Τ Ι 15 αναγκασμένοι να παράγουν οι ίδιοι τα προϊόντα τους όπως άλλοτε. Ήταν μια απώλεια – δεν υπήρχε λίπασμα καλύτερο από τις κουτσουλιές των πουλερικών για να ευδοκιμούν τα λουλούδια. Οι Μπάουτον, που φύλαγαν τα πάντα ως κόρην οφθαλμού, είχαν κρατήσει τη γη τους, τον άδειο αχυρώνα τους, την άχρη­ στη ξυλαποθήκη τους, τον ακλάδευτο οπωρώνα τους και το δίχως άλογα βοσκοτόπι τους. Εκεί, στο αμετάβλητο έδαφος της παιδικής τους ηλικίας, τα αδέλφια της μπορούσαν ν’ ανα­ καλέσουν, και όντως ανακαλούσαν, εκείνα τα χρόνια με πολ­ λές λεπτομέρειες κι εξιστορούσαν τις δικές του αναμνήσεις ο καθένας, αλλά πιο συχνά αναμνήσεις κοινές που δεν έβλεπαν κανέναν ιδιαίτερο λόγο να τις διαμοιράσουν μεταξύ τους. Κοί­ ταζαν τις φωτογραφίες και ανέτρεχαν στους παλιούς καιρούς· γελούσαν και ο πατέρας τους ήταν κατευχαριστημένος. Το κτήμα των Μπάουτον βρισκόταν πίσω από το σπίτι · ήταν μια φαρδιά λωρίδα γης που κάλυπτε δύο οικοδομικά τετράγωνα, τώρα που η πόλη είχε μεγαλώσει και είχε επεκτα­ θεί αρκετά, ώστε να έχει τετράγωνα. Για χρόνια, ένας γείτονας –ακόμη τον φώναζαν κύριο Τρότσκι επειδή έτσι τον είχε απο­ καλέσει ο Λουκ, κάποια φορά που είχε γυρίσει σπίτι από το πανεπιστήμιο– καλλιεργούσε τριφύλλι αλφάλφα στο μισό τους χωράφι και ο πατέρας της έκανε μεγάλη προσπάθεια να βρει λόγια ικανά να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά του. «Ας με ρω­ τούσε τουλάχιστον» έλεγε. Η Γκλόρι ήταν πολύ μικρή εκείνη την εποχή για να κατανοήσει το πραξικόπημα του τριφυλλιού, και μόνο όταν έγινε φοιτήτρια άρχισε να καταλαβαίνει τι σή­ μαιναν οι παλιές ιστορίες, να αντιλαμβάνεται ότι στην πραγ­ ματικότητα σκάλιζαν και αναζωπύρωναν παλιές φωτιές που κάποτε λυσσομανούσαν σε άλλα μέρη. Χαιρόταν να σκέφτεται