Στο σπίτι: Μια περιδιάβαση στην Ιστορία από δωμάτιο σε δωμάτιο

ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ: ΜΙΑ ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΣΕ ΔΩΜΑΤΙΟ 23 Το γυαλί ήταν εξαρχής ένα ζόρικο υλικό. Ήταν εξαιρετικά δύσκολο να κατασκευάσει κανείς γυαλί υψηλής ποιότητας, και ακόμα και το γυαλί χαμηλής ποιότητας ήταν τόσο μπελαλίδικο, που καταλαβαίνουμε γιατί θεωρούνταν υλικό πολυτελείας στο μεγαλύτερο διάστημα της ύπαρξής του. Ευτυχώς, δύο πρόσφατες τεχνολογικές καινοτομίες είχαν αλλάξει τα δεδομένα εκ βάθρων. Πρώτον, οι Γάλλοι εφηύραν τους υαλοπίνακες – που λέγονταν έτσι επειδή το λιωμένο γυαλί απλωνόταν πάνω σε τρα­ πέζια που ονομάζονταν πίνακες. Αυτό επέτρεψε για πρώτη φορά τη δη­ μιουργία πολύ μεγάλων πινάκων από γυαλί, σαν αυτούς που άρχισαν να χρησιμοποιούν τα καταστήματα στις βιτρίνες τους. Οι υαλοπίνακες όμως έπρεπε να κρυώσουν για δέκα ημέρες αφότου το γυαλί απλωνόταν πάνω στα τραπέζια, κάτι που σήμαινε πως τα τραπέζια τον περισσότερο καιρό δεν ήταν διαθέσιμα, και στη συνέχεια κάθε πίνακας χρειαζόταν πολύ τρίψιμο και στίλβωμα. Φυσικά, αυτό καθιστούσε το γυαλί πανάκρι­ βο. Το 1838 αναπτύχθηκε μια φτηνότερη εναλλακτική – τα φύλλα γυαλιού. Αυτά είχαν τις ίδιες αρετές με τους υαλοπίνακες, αλλά κρύωναν γρηγο­ ρότερα και χρειάζονταν λιγότερο στίλβωμα, οπότε ήταν πολύ φτηνότερα. Ως διά μαγείας, μεγάλα κομμάτια γυαλιού μπορούσαν τώρα να παράγο­ νται οικονομικά και σε απεριόριστη ποσότητα. Η δεύτερη ευτυχής συγκυρία ήταν η κατάργηση δύο μακρόχρονων φόρων: του φόρου των παραθύρων και του φόρου του γυαλιού (ο οποίος, για την ακρίβεια, ήταν ένα ειδικό τέλος κατανάλωσης). Ο φό­ ρος των παραθύρων ίσχυε από το 1696 και ήταν τόσο σκληρός, που οι άνθρωποι έκαναν πραγματικά ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να αποφύγουν την τοποθέτηση παραθύρων σε κτίσματα, όσο ήταν δυνατόν. Τα καλυμμένα με τούβλα ανοίγματα για τα παράθυρα που αποτελούν σήμερα χαρακτηριστικό τόσων βρετανικών κτιρίων από εκείνη την περίοδο κάποτε βάφονταν για να μοιάζουν με παράθυρα. (Ορισμένες φορές, είναι πραγματικά κρίμα που δεν συνεχίζουν να το κάνουν αυτό και σήμερα.) Ο φόρος αυτός ήταν ευρέως μισητός ως «φόρος στον αέρα και το φως», και καταδίκαζε πολλούς υπηρέτες και άλλους μη έχοντες της εποχής να ζουν σε ανήλιαγες τρύπες. Το δεύτερο τέλος, που επιβλήθηκε το 1746, βασιζόταν όχι στον αριθμό των παραθύρων, αλλά στο βάρος του τζαμιού που περιλάμβαναν,