Στο κέντρο του κύκλου

Σ Τ Ο Κ Ε Ν Τ Ρ Ο Τ Ο Υ Κ Υ Κ Λ Ο Υ 13 ξύλινο δοχείο, σηκώνεται όρθιος και βάζει το μεγάλο κυνηγετι­ κό μαχαίρι στο ζωνάρι του παντελονιού. Φαίνεται να είναι πε­ νηντάρης, νευρώδης, σκληραγωγημένος, με ανεμόδαρτο πρό­ σωπο, το οποίο, όταν το στρέφει ψηλά προς τον αχνογάλανο ουρανό και οσφραίνεται τον αέρα, είναι ξεκάθαρο ότι η ακρι­ βέστατη όσφρησή του συλλαμβάνει ακριβώς αυτό που πρέπει. Είναι ευγνώμων που δεν είναι τώρα πάλι καμιά αρκούδα, αλλά τουλάχιστον δύο ζαρκάδια που κινήθηκαν προς την παγί­ δα το τελευταίο μερόνυχτο. Ευτυχώς έχει ήδη αφαιρεθεί η εκρηκτική γόμωση. Είναι και αυτός έτοιμος να φύγει. Έχει πάρει μια σημαντική απόφαση για τη ζωή του. Ακολούθησε όσα πίστευε μέχρι τέ­ λους – τώρα ήρθε η ώρα. Έχει αρχίσει. Νιώθει πως είναι σημαντικό να θυμάται τώρα το όνομά του. Στη φύση δεν είχε όνομα. Δεν υπάρχουν ονόματα στη φύση, μόνο χνάρια οσμών, ηχητικά χαρακτηριστικά, μεταβολές συ­ μπεριφοράς. Αλλά έχει έρθει η ώρα να αποκτήσει ξανά το όνο­ μά του, άλλωστε δεν πρόκειται να λείψει σε κανέναν. Σηκώνει τα κιάλια και κοιτάζει προς το νερό. Τίποτα εκεί. Όταν κατευθύνεται ξανά προς τη λιμνούλα, με την επιφάνεια των βαλτόνερων να θυμίζουν πίσσα, έχει πάλι όνομα. Λούκας Φρισέλ. Το θυμάται. Μαζί με το όνομα ακολουθεί και ένας πολιτισμός, μια ιστορία, μια ζωή που θα έπρεπε να είχε εξελιχθεί διαφορετι­ κά. Κλείνει την άδεια παγίδα κάτω στο φρύδι του νερού, τη λύνει από τα δέντρα, προσπαθεί να καθαρίσει τα υπολείμμα­ τα εκρηκτικών από τους κορμούς, ρίχνει την παγίδα στον σάκο από γιούτα και κοιτάζει πέρα και πάνω από τη μαύρη επιφάνεια.