Στο δάσος

19 Σ Τ Ο Δ Α Σ Ο Σ έδειχνε να έχει αποσπαστεί από τη μεταλλική κάσα με αρκετή δύναμη, πιθανότατα έχοντας μπλεχτεί σε κάποιο χαμηλό κλα­ δί καθώς ο Πίτερ έτρεχε. Η Σήμανση εντόπισε αρκετά τμήμα­ τα δακτυλικών αποτυπωμάτων στο λουράκι και στο καντράν, που στο σύνολό τους ταίριαζαν με τα αποτυπώματα που βρέ­ θηκαν στα αντικείμενα του Πίτερ Σάβατζ. Παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις της αστυνομίας και μια μεγάλη εκστρατεία στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, δεν βρέθηκε ποτέ κανένα άλλο ίχνος του Πίτερ Σάβατζ και της Τζερμέιν Ρόουαν. Έγινα αστυνομικός γιατί ήθελα να εξιχνιάζω δολοφονίες. Όλος ο χρόνος που πέρασα ως εκπαιδευόμενος και ως ένστολος –η Ακαδημία Τέμπλμορ, τα ατέλειωτα, πολύπλοκα σωματικά γυμνάσια, οι περιπολίες σε μικρές πόλεις φορώντας το καρ­ τουνίστικο ανακλαστικό γιλέκο, οι υποθέσεις ρουτίνας όπου έπρεπε να ανακαλύψω ποιος από τους τρεις ακατάληπτους ντόπιους παραβάτες είχε σπάσει το παράθυρο της αποθήκης του κήπου της κυρίας ΜακΣουίνι– φάνταζε σαν μια παραζάλη, ένα εξευτελιστικό θέατρο του παραλόγου, μια ανιαρή δοκιμα­ σία που έπρεπε να υποστώ, για κάποιον ακατανόητο γραφειο­ κρατικό λόγο, προκειμένου να κερδίσω την πραγματική μου δουλειά. Δεν σκέφτομαι ποτέ εκείνα τα χρόνια και η ανάμνησή τους είναι θολή. Δεν έκανα κανέναν φίλο. Για μένα, η αποστα­ σιοποίησή μου από την όλη διαδικασία ήταν ακούσια και ανα­ πόφευκτη, σαν παρενέργεια ηρεμιστικού φαρμάκου, οι υπό­ λοιποι μπάτσοι όμως την ερμήνευσαν ως επιδεικτική αλαζονεία, ως μελετημένο χλευασμό του στέρεου επαρχιώτικου παρελθό­ ντος τους και των στέρεων επαρχιώτικων φιλοδοξιών τους. Και ίσως να ήταν. Πρόσφατα βρήκα κάτι που είχα γράψει στο ημερολόγιό μου στην Ακαδημία, ένα απόσπασμα όπου περιέ