Στο δάσος

17 Σ Τ Ο Δ Α Σ Ο Σ των δύο αγνοούμενων παιδιών μέχρι ένα σημείο κοντά στο μέρος όπου είχε βρεθεί ο Άνταμ Ράιαν. Εκεί τα λαγωνικά έδειξαν να μπερδεύονται και έχασαν τη μυρωδιά. Όταν βρέθηκα, φορούσα μπλουτζίν σορτσάκι, λευκό βαμ­ βακερό τισέρτ, λευκές βαμβακερές κάλτσες και λευκά αθλητι­ κά παπούτσια με κορδόνια. Τα παπούτσια ήταν καταλερωμέ­ να με αίμα, οι κάλτσες λιγότερο. Αργότερα η ανάλυση των μοτίβων των κηλίδων έδειξε ότι το αίμα είχε ποτίσει τα πα­ πούτσια από μέσα προς τα έξω και τις κάλτσες, σε μικρότερες ποσότητες, απέξω προς τα μέσα. Θεωρήθηκε ότι τα παπούτσια είχαν αφαιρεθεί και το αίμα είχε στάξει μέσα τους. Όταν αρ­ γότερα είχαν επανατοποθετηθεί στα πόδια μου, το αίμα, που είχε αρχίσει ήδη να πήζει, είχε μεταφερθεί και στις κάλτσες. Το τισέρτ μου έφερε τέσσερα παράλληλα σκισίματα μήκους από εφτά έως δώδεκα εκατοστών, τα οποία διέτρεχαν διαγώ­ νια την πλάτη από το μέσο της αριστερής ωμοπλάτης μέχρι το πίσω μέρος των δεξιών πλευρών. Δεν είχα τραύματα, εκτός από μικρογδαρσίματα στις κνήμες, αγκίδες (που αργότερα επιβεβαιώθηκε ότι ταίριαζαν με το ξύλο της βελανιδιάς) κάτω από τα νύχια και βαθιές εκδορές σε κάθε γόνατο, που είχαν ήδη αρχίσει να σχηματίζουν κρούστα. Υπήρχε κάποια αβεβαιότητα για το αν οι εκδορές είχαν γίνει στο δάσος ή όχι, καθώς ένα μικρότερο παιδί (η Εϊντίν Γουάτκινς, πέντε ετών) που έπαιζε στον δρόμο δήλωσε ότι με είχε δει να πέφτω νωρίτερα εκείνη τη μέρα από έναν τοίχο και να προ­ σγειώνομαι στα γόνατά μου. Η ιστορία της όμως διέφερε σε κάθε επαναφήγηση και δεν θεωρήθηκε αξιόπιστη. Ήμουν σχε­ δόν κατατονικός: Δεν έκανα καμία εκούσια κίνηση για σχεδόν τριάντα έξι ώρες και δεν έβγαλα μιλιά για δύο εβδομάδες επιπλέον. Όταν μίλησα, δεν διατηρούσα καμία ανάμνηση από οτιδήποτε είχε συμβεί από την ώρα που είχα φύγει από το σπί­ τι εκείνο το απόγευμα μέχρι και τις εξετάσεις στο νοσοκομείο.