Στο δάσος

15 Σ Τ Ο Δ Α Σ Ο Σ και ο Πίτερ Τζόζεφ Σάβατζ, όλα τους δώδεκα χρονών, έπαιζαν στον δρόμο των σπιτιών τους στη μικρή πόλη Νοκναρί της Κομητείας του Δουβλίνου. Επειδή ήταν μια ζεστή, ανέφελη μέρα, πολλοί από τους κατοίκους βρίσκονταν στους κήπους τους και πλήθος μαρτύρων είδαν τα παιδιά σε διάφορες φάσεις κατά τη διάρκεια του απογεύματος: να ισορροπούν στην κο­ ρυφή του τοίχου στο τέλος του δρόμου, να καβαλούν τα ποδή­ λατά τους και να κάνουν κούνια σε μια ρόδα κρεμασμένη από ένα δέντρο. Το Νοκναρί εκείνη την εποχή δεν είχε μεγάλη ανάπτυξη και ένα μεγάλο δάσος έφτανε μέχρι τα όρια του οικισμού, από τον οποίο χωριζόταν με έναν τοίχο ύψους ενάμισι μέτρου. Γύρω στις τρεις το μεσημέρι τα τρία παιδιά άφησαν τα ποδήλατά τους στον μπροστινό κήπο των Σάβατζ και είπαν στην κυρία Άντζελα Σάβατζ –που βρισκόταν στον κήπο και άπλωνε ρούχα στο σκοινί της μπουγάδας– ότι θα πήγαιναν να παίξουν στο δάσος. Το έκαναν συχνά αυτό και γνώριζαν καλά εκείνο το κομμάτι του δάσους, οπότε η κυρία Σάβατζ δεν ανησύχησε μη χαθούν. Ο Πίτερ φορούσε ρολόι στο χέρι, και η μαμά του του είπε να είναι στο σπίτι στις έξι και μισή για το τσάι. Η συζή­ τηση αυτή επιβεβαιώθηκε από τη γειτόνισσά της Μέρι Τερέζ Κόρι, ενώ αρκετοί μάρτυρες είδαν τα παιδιά να σκαρφαλώνουν στον τοίχο στο τέλος του δρόμου και να μπαίνουν στο δάσος. Όταν πήγε εφτά παρά τέταρτο και ο Πίτερ Σάβατζ δεν είχε επιστρέψει ακόμη, η μητέρα του επικοινώνησε με τις μη­ τέρες των άλλων δύο παιδιών, υποθέτοντας ότι βρισκόταν σε ένα από τα σπίτια τους. Κανένα από τα παιδιά δεν είχε επι­ στρέψει. Ο Πίτερ Σάβατζ ήταν συνήθως αξιόπιστος, οι γονείς του όμως δεν ανησύχησαν εκείνη τη στιγμή, υποθέτοντας ότι τα παιδιά είχαν απορροφηθεί σε κάποιο παιχνίδι και είχαν ξεχαστεί. Περίπου πέντε λεπτά μετά τις εφτά η κυρία Σάβατζ πήγε στο δάσος κάνοντας τον γύρο από τον δρόμο, προχώρησε