Στο δάσος

14 T A N A F R E N C H τροφής, και σκέφτομαι σιωπηλά πως, αν ήμουν ο φίλος της, μετά χαράς θα την αντάλλαζα ακόμα και με κάποιον μαλλια­ ρό συγκρατούμενο με το παρατσούκλι Ξυράφι. Ύστερα της λέω ότι βρήκαμε προσημειωμένα χαρτονομίσματα από την ταμεια­ κή μηχανή στο παντελόνι της κομψής λευκής του φόρμας και ότι ισχυρίζεται πως εκείνη είχε βγει έξω το επίμαχο βράδυ και του τα είχε δώσει όταν επέστρεψε. Το κάνω τόσο πειστικά, με τόσο λεπτές εναλλαγές αμηχα­ νίας και συμπόνιας για την προδοσία του φίλου της, που τελι­ κά η πίστη της στα τέσσερα χρόνια που έχουν μοιραστεί δια­ λύεται σαν κάστρο από άμμο. Με δάκρυα και μύξες να τρέχουν στο πρόσωπό της, κι ενώ ο δικός της κάθεται με τον συνεργά­ τη μου στη διπλανή αίθουσα ανάκρισης χωρίς να λέει τίποτε άλλο πέρα από «Άντε γαμηθείτε, εγώ ήμουν στο σπίτι με την Τζάκι», μου ξερνάει τα πάντα: από την ώρα που έφυγε από το σπίτι μέχρι τις λεπτομέρειες για τις σεξουαλικές του ανε­ πάρκειες. Τη χτυπάω φιλικά στον ώμο και της δίνω ένα χαρ­ τομάντιλο και λίγο τσάι μαζί με το έντυπο της κατάθεσης. Αυτή είναι η δουλειά μου, και δεν την κάνει κανείς –ή την κάνει, αλλά δεν αντέχει για πολύ– χωρίς μια έμφυτη κλίση για τις απαιτήσεις και τις προτεραιότητές της. Αυτό που θέλω να σου πω πριν αρχίσεις την ιστορία μου είναι το εξής – ή μάλλον τα εξής δύο: Αναζητώ την αλήθεια. Και λέω ψέματα. Να τι διάβασα στον φάκελο την επομένη της ημέρας που έγινα ντετέκτιβ. Θα ανατρέξω στην ιστορία αυτή ξανά και ξανά, με όλους τους πιθανούς τρόπους. Μπορεί να μην είναι σπουδαία, είναι όμως δική μου, η μοναδική ιστορία στον κόσμο που δεν θα μπορέσει να πει κανείς άλλος πέρα από μένα. Το απόγευμα της Τρίτης 14 Αυγούστου 1984 τρία παιδιά, η Τζερμέιν (Τζέιμι) Έλινορ Ρόουαν, ο Άνταμ Ρόμπερτ Ράιαν