Στο δάσος

36 T A N A F R E N C H να να μαζέψω τα πράγματά μου («Νιώθω σαν να κάνω παρέα με τη Σάρα Τζέσικα Πάρκερ. Μην ξεχάσεις το μολύβι χειλιών, γλυκιά μου, δεν θέλουμε ν’ αναγκαστεί ο σοφέρ να γυρίσει πάλι πίσω γι’ αυτό») και καθώς κατεβαίναμε τη σκάλα με ρώτησε: «Είσαι για μπιρίτσα;». Δεν μπορώ να εξηγήσω την αλχημεία που μετέτρεψε μια βραδιά στο αντίστοιχο χρόνων κοινής συνύπαρξης. Ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορώ να το θέσω είναι ότι αναγνωρίσαμε –με τόση βεβαιότητα, που ούτε καν μας ξάφνιασε– πως ήμασταν στο ίδιο μήκος κύματος. Μόλις τέλειωσε η βασική εκπαίδευσή της από τον Κοστέλο, γίναμε συνεργάτες. Ο Ο’Κέλι στην αρχή αντέδρασε –δεν του άρεσε η ιδέα δύο στραβάδια να δουλεύουν μαζί, άσε που αυ­ τό σήμαινε πως έπρεπε να βρει τι να κάνει με τον Κουίγκλι–, εγώ όμως είχα εντοπίσει, από καθαρή τύχη μάλλον παρά ως αποτέλεσμα δαιμόνιας έρευνας, κάποιον που είχε ακούσει έναν τύπο να κοκορεύεται πως είχε σκοτώσει τον άστεγο. Ο Ο’Κέ­ λι μ’ έβλεπε με καλό μάτι, και το εκμεταλλεύτηκα στο έπακρο. Μας προειδοποίησε πως θα μας έδινε μόνο τις πιο απλές και τις χαμένες υποθέσεις, «τίποτα που να απαιτεί πραγματική δουλειά ντετέκτιβ», κι εμείς κουνήσαμε πειθήνια το κεφάλι και τον ευχαριστήσαμε ξανά, γνωρίζοντας πως οι δολοφόνοι δεν είναι τόσο ευγενείς ώστε να φροντίζουν οι περίπλοκες υποθέ­ σεις να εμφανίζονται με αυστηρή σειρά. Η Κάσι έφερε τα πράγματά της στο γραφείο δίπλα στο δικό μου και ο Κοστέλο φορτώθηκε τον Κουίγκλι, ρίχνοντάς μας για εβδομάδες μετά επιτιμητικές και μελαγχολικές ματιές, σαν τυραννισμένο λα­ μπραντόρ. Μέσα στα δύο επόμενα χρόνια αποκτήσαμε, νομίζω, καλή φή­ μη μέσα στην ομάδα. Πιάσαμε τον ύποπτο για τον ξυλοδαρμό στο σοκάκι και τον ανακρίναμε έξι ώρες –μολονότι, αν διέγρα