Στο δάσος

34 T A N A F R E N C H μαχαιριά (άλλωστε, είπα στον εαυτό μου, δεν έκανε δα και τίποτα το φοβερά γενναίο ή έξυπνο, απλώς δεν πρόλαβε ν’ αποφύγει το χτύπημα), αλλά και από τη σκοτεινή, διεγερτική σκέψη της μυστικής αποστολής και την απόλυτη αδιαφορία με την οποία είχε αφηγηθεί την ιστορία. Έχοντας ο ίδιος κο­ πιάσει πολύ να τελειοποιήσω αυτό το ύφος της άνετης αδια­ φορίας, μπορούσα να αναγνωρίσω το αυθεντικό πράγμα όταν το έβλεπα. «Χριστέ μου!» επανέλαβα. «Βάζω στοίχημα πως τον κά­ νανε τουλούμι όταν τον μάζεψαν». Δεν είχα χτυπήσει ποτέ ύποπτο –πιστεύω πως δεν είναι αναγκαίο, αρκεί να τους κάνεις να νομίσουν πως θα τους χτυπήσεις–, υπάρχουν όμως κάποιοι που το κάνουν, κι όποιος μαχαιρώσει μπάτσο είναι σίγουρο πως θ’ αρπάξει μερικές μέχρι να φτάσει στο τμήμα. Ύψωσε το φρύδι σαν να το έβρισκε διασκεδαστικό. «Όχι. Κάτι τέτοιο θα κατέστρεφε την επιχείρηση, τον χρειά­ ζονται για να φτάσουν στον προμηθευτή. Απλώς άρχισαν από την αρχή με άλλον μυστικό». «Μα δεν θα ήθελες να τον κανονίσουν;» είπα, αναστατω­ μένος από την ηρεμία της και από την υφέρπουσα αίσθηση ότι έδειχνα αφελής. «Σε μαχαίρωσε ». Η Κάσι ανασήκωσε τους ώμους. «Αν το καλοσκεφτείς, είχε τα δίκια του. Παρίστανα τη φίλη του για να του τη φέρω. Κι ήταν ένα εξαρτημένο βαπο­ ράκι. Δεν μπορείς να περιμένεις κάτι άλλο από ένα εξαρτημέ­ νο βαποράκι». Στο σημείο αυτό η μνήμη μου αρχίζει πάλι να θολώνει. Ξέρω πως, θέλοντας απεγνωσμένα να την εντυπωσιάσω κι εγώ, κι αφού δεν είχα ποτέ μαχαιρωθεί ή εμπλακεί σε ανταλλαγή πυροβολισμών ή τίποτα τέτοιο, άρχισα να της αφηγούμαι μια μακροσκελή, φλύαρη και στο μεγαλύτερο μέρος της αληθινή ιστορία για έναν τύπο που απειλούσε να πηδήξει από την