Στο δάσος

32 T A N A F R E N C H «Χάνω τα λογικά μου διακριτικά» είπα. Κάτι, δεν είμαι σίγουρος ακόμη τι, έκανε την Κάσι να πάρει την απόφαση. Έγειρε στο πλάι, μεταφέροντας την κούπα στο άλλο της χέρι (εκείνη ορκίζεται πως πίναμε καφέ και ισχυρί­ ζεται πως νομίζω ότι ήταν ζεστό ουίσκι επειδή το πίναμε τόσο συχνά εκείνον τον χειμώνα, εγώ όμως ξέρω καλύτερα, θυμάμαι τα καρφάκια γαρίφαλου στη γλώσσα μου και τον μεθυστικό ατμό), και ανέβασε την μπλούζα της μέχρι κάτω από το στήθος. Αιφνιδιάστηκα τόσο πολύ, που μου πήρε ένα λεπτό να κατα­ λάβω τι μου έδειχνε: μια μακριά ουλή, κόκκινη ακόμη και φουσκωμένη και κλεισμένη με ράμματα, που καμπύλωνε κατά μήκος ενός πλευρού. «Με μαχαίρωσαν» εξήγησε. Ήταν τόσο προφανές, ώστε ντράπηκα που κανείς μας δεν το είχε σκεφτεί. Ένας ντετέκτιβ που τραυματίζεται εν ώρα καθήκοντος μπορεί να διαλέξει σε ποια υπηρεσία θα πάει. Υποθέτω πως είχαμε αγνοήσει αυτή την πιθανότητα επειδή η περίπτωση του μαχαιρώματος θα είχε βραχυκυκλώσει τελείως το ράδιο αρβύλα. Δεν είχαμε ακούσει τίποτα γι’ αυτό. «Χριστέ μου!» αναφώνησα. «Τι συνέβη;» «Ήμουν σε μυστική αποστολή στο Πανεπιστημιακό Κολέγιο του Δουβλίνου» είπε η Κάσι. Αυτό εξηγούσε τα ρούχα και το κενό στις πληροφορίες – αυτοί οι τύποι παίρνουν πολύ στα σοβαρά τη μυστικότητα. «Έτσι κατάφερα να γίνω τόσο γρή­ γορα ντετέκτιβ. Στην πανεπιστημιούπολη γινόταν διακίνηση και η Δίωξη Ναρκωτικών ήθελε να μάθει ποιος κρυβόταν από πίσω. Χρειάζονταν λοιπόν άτομα που να μπορούσαν να περά­ σουν για φοιτητές. Παρουσιάστηκα ως μεταπτυχιακή φοιτήτρια στην ψυχολογία. Είχα κάνει μερικά χρόνια ψυχολογία στο Τρί­ νιτι πριν από το Τέμπλμορ και ήμουν εξοικειωμένη με τη σχε­ τική ορολογία, ενώ, επιπλέον, δείχνω μικρή». Όντως. Το πρόσωπό της είχε μια καθαρότητα που δεν είχα