Στο δάσος

30 T A N A F R E N C H ή εξωγήινους και από τις οποίες ποτέ δεν βγαίνει κανείς ο ίδιος. Συνήθως όμως αυτοί οι μεταιχμιακοί, χαμένοι θύλακες χρόνου είναι μοναχικές υποθέσεις. Η ιδέα να μοιραστούν δύο άνθρωποι κάτι τέτοιο με κάνει να σκέφτομαι δίδυμα αδέρφια να απλώ­ νουν αργά τα χέρια στα τυφλά για να βρουν το ένα το άλλο σε έναν τόπο χωρίς βαρύτητα και χωρίς λέξεις. Ξέρω πως έμεινα για δείπνο – ένα δείπνο φοιτητικό, με φρέσκα ζυμαρικά και έτοιμη σάλτσα από βάζο, συνοδευόμενα από ζεστό ουίσκι σε κινέζικες κούπες. Θυμάμαι την Κάσι να ανοίγει μια τεράστια ντουλάπα που έπιανε σχεδόν όλον τον τοίχο και να βγάζει μια πετσέτα για να στεγνώσω τα μαλλιά μου. Κάποιος, μάλλον η ίδια, είχε βάλει ράφια για βιβλία μέσα στην ντουλάπα. Ήταν τοποθετημένα σε τυχαία, ασύμμετρα ύψη και τιγκαρισμένα με μια απίστευτη ποικιλία αντικειμένων. Δεν κατάφερα να δω καλά, υπήρχαν όμως ξεφλουδισμένα εμαγιέ κατσαρολικά, σημειωματάρια με εξώφυλλο από μαρμαρόκολ­ λα, μαλακές μπλούζες σε χρώματα πολύτιμων πετραδιών, στοί­ βες από γραμμένα χαρτιά. Θύμιζε κάτι που θα έβλεπες στο φόντο μιας από εκείνες τις παλιές εικονογραφήσεις παραμυ­ θένιων αγροικιών. Θυμάμαι, πάντως, να ξεφουρνίζω τελικά την ερώτηση: «Πώς βρέθηκες λοιπόν στην ομάδα;». Μιλούσαμε για το πώς πήγαι­ νε η προσαρμογή της και νόμιζα πως το είχα πετάξει αρκετά αδιάφορα, όμως εκείνη μου έσκασε ένα πονηρό χαμόγελο, λες και παίζαμε ντάμα και με είχε πιάσει να προσπαθώ να της αποσπάσω την προσοχή από μιαν αδέξια κίνηση. «Αν και κορίτσι, εννοείς;» «Στην πραγματικότητα, εννοούσα αν και τόσο νέα» είπα, μολονότι, φυσικά, στο μυαλό μου είχα και τα δύο. «Ο Κοστέλο χτες με αποκάλεσε “γιε μου”» με ενημέρωσε η Κάσι. «“Μπράβο σου, γιε μου”. Ύστερα κοκκίνισε κι έχασε τα λόγια του. Νομίζω πως φοβήθηκε μην τον μηνύσω».