Στο δάσος

25 Σ Τ Ο Δ Α Σ Ο Σ Όταν τελικά ήρθε, ένιωσα κάποια απογοήτευση. Οι παρα­ φουσκωμένες φήμες με είχαν κάνει να σχηματίσω την εικόνα κάποιας στην ίδια κατηγορία με τις τηλεοπτικές διασημότητες, με πόδια δύο μέτρα, μαλλιά σαν από διαφήμιση σαμπουάν και ολόσωμη κολλητή φόρμα. Ο διοικητής μας, ο αστυνόμος Ο’Κέλι, μας τη σύστησε στην πρωινή αναφορά της Δευτέρας και εκείνη σηκώθηκε και είπε, χωρίς να πρωτοτυπήσει, πόσο χαιρόταν που έμπαινε στην ομάδα και ότι έλπιζε να αρθεί στο ύψος των υψηλών απαιτήσεών της. Ήταν μετρίου αναστήματος, με μια σκουρόχρωμη αφάνα από σγουρά μαλλιά και λεπτή, αγορίστικη κορμοστασιά με τετράγωνους ώμους. Δεν ήταν ο τύπος μου –πάντα μου άρεσαν τα κορίτσια με θηλυκότητα, γλυκά, μικροκαμωμένα, λεπτεπίλεπτα πλάσματα που μπορώ να τα σηκώσω και να τα στριφογυρίσω αγκαλιάζοντάς τα με το ένα χέρι–, είχε όμως κάτι πάνω της. Ίσως ήταν ο τρόπος που στεκόταν, με το βάρος να πέφτει στον έναν γοφό, στητή και άνετη σαν αθλήτρια της ενόργανης. Ή ίσως ήταν απλώς το μυστήριο. «Άκουσα πως η οικογένειά της είναι μασόνοι και απείλησαν να διαλύσουν τη μονάδα έτσι και δεν την παίρναμε» σχολίασε ο Σαμ Ο’Νιλ πίσω μου. Ο Σαμ είναι ένας γεροδεμένος, κεφάτος, φλεγματικός τύπος από το Γκάλγουεϊ. Δεν τον είχα για άτομο που θα παρασυρό­ ταν από το τσουνάμι των φημών. «Ω, για τ’ όνομα του Θεού!» είπα, τσιμπώντας. Ο Σαμ έσκασε ένα χαμόγελο και κούνησε πονηρά το κεφά­ λι καθώς περνούσε από μπροστά μου για να πάρει θέση δίπλα μου. Γύρισα ξανά προς την Κάσι, που είχε καθίσει με το πόδι στηριγμένο στην καρέκλα μπροστά της και το σημειωματάριο ακουμπισμένο στον μηρό της. Δεν ήταν ντυμένη σαν ντετέκτιβ του Τμήματος Ανθρωπο­ κτονιών. Aπό τη στιγμή που θα βάλεις στο μάτι τη δουλειά,