Στο δάσος

21 Σ Τ Ο Δ Α Σ Ο Σ ρές μού άναβαν με τον γανιασμένο Zippo τους, πριν με ξεφορ­ τωθούν με ένα ανεπαίσθητο ανασήκωμα του ώμου, για να επιστρέψουν στις περίπλοκες πανούργες, σύνθετες στρατηγικές τους. Φέρνουμε πρώτα τη μάνα, τον αφήνουμε μια δυο ώρες να βράζει στο ζουμί του στο σπίτι, αγωνιώντας για το τι μας είπε, κι ύστερα τον ξαναφέρνουμε πίσω. Στήνουμε μια αναπα­ ράσταση του τόπου του εγκλήματος, αλλά τον περνάμε γρή­ γορα αποκεί, χωρίς να του δώσουμε χρόνο να δει καλά. Σε αντίθεση με ό,τι μπορεί να φαντάζεσαι, δεν έγινα ντετέ­ κτιβ από κάποια δονκιχοτική ανάγκη να λύσω το μυστήριο της παιδικής μου ηλικίας. Διάβασα τον φάκελο μία φορά, την πρώ­ τη εκείνη μέρα, αργά το βράδυ, μόνος μου στην αίθουσα της μονάδας μου, με μοναδική πηγή φωτός τη λάμπα στο γραφείο μου (ξεχασμένα ονόματα να στέλνουν απόηχους να φτερουγί­ ζουν σαν νυχτερίδες γύρω από το κεφάλι μου κάνοντας λόγο στις καταθέσεις τους, όπου τα γράμματα είχαν ήδη αρχίσει να ξεθωριάζουν, για το πώς η Τζέιμι είχε κλοτσήσει τη μητέρα της επειδή δεν ήθελε να πάει στο οικοτροφείο, για εκείνους τους νεαρούς με την «ύποπτη φάτσα» που μαζεύονταν τα απογεύ­ ματα στην άκρη του δάσους, για τη μελανιά που είχε μια φορά η μητέρα του Πίτερ στο μάγουλό της), και δεν τον ξανακοίτα­ ξα ποτέ. Αυτό που λαχταρούσα ήταν οι μυστικοί κώδικες που μοιράζονταν, οι σχεδόν αόρατες υφάνσεις, σαν γραφή Μπράιγ κατανοητή μόνο από τους μυημένους. Εκείνοι οι δύο ντετέκτιβ του Ανθρωποκτονιών, περαστικοί από το χωριουδάκι στη μέση του πουθενά, φάνταζαν σαν καθαρόαιμα, δύο αστραφτεροί ακροβάτες που είχαν τελειοποιήσει την τέχνη τους. Έπαιζαν στις πιο υψηλές κατηγορίες, παίρνοντας μεγάλα ρίσκα, και ήταν αριστοτέχνες στο παιχνίδι τους. Ήξερα πως η δουλειά που έκαναν ήταν σκληρή. Οι άνθρω­ ποι είναι άγριοι και ανελέητοι. Όλο αυτό, η παρακολούθηση με ψυχρό, άγρυπνο βλέμμα και οι λεπτοί χειρισμοί προσαρμογής