Στον τάφο κάποιου άλλου

Σ Τ Ο Ν Τ Α Φ Ο Κ Α Π Ο Ι Ο Υ Α Λ Λ Ο Υ 25 «Πολλά χρόνια θα ζήσω, μου φαίνεται». Ο Κάουαν μπήκε στο γραφείο. Ανακάτευε τον καπουτσίνο του με ένα πλαστικό κουτα­ λάκι. Ο Ρέμπους ήξερε ότι στη συνέχεια θα έγλειφε το κουταλάκι μέχρι να μη μείνει ίχνος αφρού. Στη συνέχεια θα έπινε τον καφέ του τσεκάροντας τα μέιλ του στον υπολογιστή και το δωμάτιο θα άρχιζε να μυρίζει καπνιστό μπέικον και γαρίδες με ξίδι. «Διάλειμμα για τσιγάρο» είπε ο Ρέμπους και φόρεσε το σα­ κάκι του. «Κοίτα μην αργήσεις» είπε ο Κάουαν. «Γιατί, θα σου λείψω;» ρώτησε ο Ρέμπους και του ’στειλε ένα φιλάκι καθώς κατευθύνονταν προς την πόρτα. Ο χώρος της υποδοχής δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλος κι έτσι την εντόπισε αμέσως, καθώς ήταν η μόνη που καθόταν στη μοναδική σειρά καθισμάτων. Μόλις ο Ρέμπους την πλησίασε, εκείνη πετά­ χτηκε όρθια, κι η τσάντα που κρατούσε στην αγκαλιά της έπεσε στο πάτωμα. Έσκυψε να μαζέψει το περιεχόμενο. Χαρτάκια, στιλό, αναπτήρας, γυαλιά ηλίου κι ένα κινητό. Ο Ρέμπους απο­ φάσισε να την αφήσει να τα μαζέψει χωρίς βοήθεια, να ξαναση­ κωθεί, να φτιάξει τα ρούχα και τα μαλλιά της, να ηρεμήσει. «Ονομάζομαι Νίνα Χάζλιτ» είπε και του έδωσε το χέρι της. «Τζον Ρέμπους» απάντησε εκείνος. Η χειραψία της ήταν δυ­ νατή, και οι χρυσές βέργες στον καρπό της ακολούθησαν την κίνηση του χεριού της. Τα πυρόξανθα μαλλιά της ήταν κομμένα καρέ. Ο Ρέμπους υπέθετε ότι κόντευε τα πενήντα κρίνοντας από τις ρυτίδες γέλιου γύρω από τα γαλάζια μάτια της. «Ο επιθεωρητής Μαγκράθ έχει συνταξιοδοτηθεί;» Ο Ρέμπους ένευσε καταφατικά κι εκείνη του έδωσε την κάρτα. Ήταν λερω­ μένη από τα χρόνια και οι άκρες της γυρισμένες. «Προσπάθησα να τηλεφωνήσω...» «Αυτά τα νούμερα δεν λειτουργούν από καιρό. Τι σας φέρνει εδώ, κυρία Χάζλιτ;» Της έδωσε πίσω την κάρτα και έβαλε τα χέρια στις τσέπες.