Στον τάφο κάποιου άλλου

I A N R A N K I N 24 «Ο επιθεωρητής Μαγκράθ δεν δουλεύει εδώ, έξι χρόνια τώρα» είπε ο Ρέμπους στο τηλέφωνο. «Μπορεί να μιλήσει με κάποιον άλλον, τότε;». «Είμαστε λίγο απασχολημένοι εδώ πέρα – περί τίνος πρόκειται;» «Αγνοούμενο άτομο». «Δεν είναι της δικαιοδοσίας μας, θα έλεγα». «Απ’ ό,τι φαίνεται έχει συναντηθεί με τον επιθεωρητή Μα­ γκράθ. Της έχει δώσει την κάρτα του». «Πώς λέγεται η κυρία;» ρώτησε ο Ρέμπους. «Νίνα Χάζλιτ». «Νίνα Χάζλιτ;» επανέλαβε ο Ρέμπους για να το ακούσει ο Πίτερ Μπλις. Ο Μπλις το σκέφτηκε λίγο κι ύστερα κούνησε πέρα δώθε το κεφάλι του. «Πώς μπορούμε να τη βοηθήσουμε;» ρώτησε ο Ρέμπους. «Δεν θα ήταν πολύ πιο εύκολο να τη ρωτήσετε εσείς;» Ο Ρέμπους το σκέφτηκε για μια στιγμή. Ο Μπλις καθόταν στο γραφείο του κι άνοιγε το σάντουιτς με τις γαρίδες – αυτό έπαιρ­ νε πάντα από το κυλικείο. Σύντομα θα εμφανιζόταν ο Κάουαν με τα δάχτυλά του να μυρίζουν πατατάκια με γεύση μπέικον. Ίσως μια βόλτα κάτω να μην ήταν και τόσο άσχημη ιδέα. «Σε πέντε» είπε κι έκλεισε το τηλέφωνο. Ρώτησε τον Μπλις αν το γραφείο είχε ασχοληθεί ποτέ με υποθέσεις αγνοουμένων. «Δεν έχουμε ήδη αρκετά στην καμπούρα μας;» Ο Μπλις χτύ­ πησε με τη μύτη του παπουτσιού του ένα από τα έξι κουτιά που ήταν στοιβαγμένα δίπλα του και μύριζαν μούχλα. «Ίσως ο Μαγκράθ να ασχολούνταν με υποθέσεις αγνοουμένων πριν έρθει εδώ». «Απ’ όσο θυμάμαι ήταν στη Δίωξη». «Τον ήξερες;» «Ακόμη τον ξέρω. Μου τηλεφωνεί μια στο τόσο για να βε­ βαιωθεί ότι η ΜΕΣΕ είναι ακόμη εδώ. Εκείνος με στρατολόγησε – σχεδόν το τελευταίο πράγμα που έκανε πριν πάρει το χρυσό ρολόι της συνταξιοδότησης. Τον διαδέχτηκε ο Έντι Τράντερ και μετά ο Κάουαν».