Στον τάφο κάποιου άλλου

I A N R A N K I N 28 «Είχε πιει;» «Υποθέτω». Η Χάζλιτ κούμπωσε το λεπτό σακάκι της για να προφυλαχθεί από την ψύχρα. «Περίμενα να μου τηλεφωνήσει τα μεσάνυχτα, παρόλο που ήξερα ότι το σήμα στο κινητό της δεν ήταν καλό ακόμα και στα καλύτερά του. Το επόμενο πρωί οι φίλες της υπέθεσαν ότι είχε γνωρίσει κάποιον και είχε κοιμηθεί αλλού». Σταμάτησε ξαφνικά και τον κοίταξε. «Όχι ότι ήταν το στιλ της». «Είχε φίλο;» «Είχαν χωρίσει το φθινόπωρο. Τον ανέκριναν». Ο Ρέμπους δεν θυμόταν καθόλου την υπόθεση, αλλά το Άβιμορ ήταν μακριά από το Εδιμβούργο, στον Βορρά. «Ο Τομ κι εγώ χρειάστηκε να έρθουμε στη Σκοτία–» «Από πού;» τη διέκοψε ο Ρέμπους. Είχε θεωρήσει δεδομένο ότι έμενε στην πόλη, παρόλο που η προφορά της ήταν αγγλική. «Από το Λονδίνο, το Κράουτς Εντ – το ξέρετε;» Ο Ρέμπους ένευσε αρνητικά. «Ήμασταν τυχεροί – οι γονείς του Τομ μας βοήθησαν να αγοράσουμε το σπίτι όταν παντρευτήκαμε. Είχαν κληρονομήσει κάποια χρήματα». Έκανε μια παύση. «Συγγνώμη, ξέρω πως όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση». «Έτσι σας έχουν πει;» «Ναι, πολλοί συνάδελφοί σας» παραδέχτηκε με ένα θλιμμένο χαμόγελο. «Και πώς τελικά καταλήξατε να μιλήσετε με τον επιθεωρητή Μαγκράθ;» ρώτησε ο Ρέμπους, με πραγματική περιέργεια. «Μίλησα με όλους – όσους είχαν χρόνο για μένα. Είχα δει το όνομα του επιθεωρητή Μαγκράθ στην εφημερίδα. Ειδικευόταν σε άλυτα εγκλήματα. Και μετά το δεύτερο....» Κατάλαβε ότι είχε τραβήξει την προσοχή του και πήρε βαθιά ανάσα σαν να προετοιμαζόταν για απαγγελία. «Μάιος του 2002, Α834, κοντά στο Στράθπεφερ. Το όνομά της ήταν Μπρίτζετ Γιανγκ. Ήταν τριάντα τεσσάρων και δούλευε ως ορκωτή λογίστρια. Το αυτο­ κίνητό της βρέθηκε στην άκρη του δρόμου. Είχε σκασμένο λάστι­ χο. Έκτοτε κανείς δεν την ξαναείδε. Πόσοι άνθρωποι εξαφανίζο­ νται κάθε χρόνο...»