Στον οίκο του σκουληκιού

G EORG E R . R . MA R T I N 12 ΟΉλιος καταλάμβανε τον μισό ουρανό · μία αψίδα από τη μια άκρη του ορίζοντα ως την άλλη, που έφτα- νε αρκετά ψηλά ώστε να αγγίζει το ζενίθ. Από πάνω απλωνόταν ένας ατέλειωτος μαύρος ουρανός που τον έσπαζαν μια χούφτα αστέρια. Ο ίδιος οΉλιος είχε ένα απαλότερο μαύρο χρώμα, το χρώμα της στάχτης, εκτός από τα λιγοστά σημεία όπου ζούσε ακόμη. Τον διέτρε- χαν ποτάμια, συστρεφόμενες κορδέλες λαμπερού κόκ- κινου, φλέβες φωτιάς στο κουρασμένο του πρόσωπο. Τα παιδιά του σκουληκιού τα είχαν μελετήσει κάποτε, στα παλιά χρόνια όταν έπαιζαν με τηλεσκόπια, και κάθε φλεγόμενο κανάλι είχε όνομα, αν και τα περισ- σότερα είχαν πια ξεχαστεί. Εκεί όπου τα ποτάμια συ- ναντιόνταν και ενώνονταν, πού και πού μπορούσε να δει κανείς πορτοκαλιές λίμνες να καπνίζουν, και υπήρ- χαν και άλλα σημεία όπου κόκκινες και κίτρινες ανα- λαμπές πάλλονταν κάτω από τη σταχτιά κρούστα. Το καλύτερο απ’ όλα ήταν οι θάλασσες, δύο τεράστιοι ωκεανοί θυμωμένου κόκκινου που γίνονταν όλο και πιο μικροί, όλο και πιο σκοτεινοί με κάθε χορό που περ- νούσε · ένας κοντά στο στεφάνι συνέχιζε στην αιωνίως αθέατη πλευρά και ένας δεύτερος έκαιγε κοντά στη μέση του Ήλιου και συχνά φώτιζε τα ερείπια στον ορίζοντα. Από το μεσημέρι, όταν άρχιζε ο Χορός του Ήλιου –όλες οι ώρες ήταν αυθαίρετες για τα παιδιά του σκου-