Στον οίκο του σκουληκιού

G EORG E R . R . MA R T I N 10 οι Γιάγκα-λα-χάι διεκδικούσαν μόνο λίγους από τους πολλούς αρχαίους θαλάμους. Τα παιδιά του σκουληκιού διδάσκονταν πως το Λευ- κό Σκουλήκι έρχεται για όλους στο τέλος, αλλά σέρνε- ται εξαιρετικά αργά, και η μακρά περίοδος παρακμής φέρνει εξαίσιες γιορτές και τα λαμπερά αρρωστημένα χρώματα της σήψης. Η σοφία αυτή επιβαλλόταν από τον τρέχοντα Ανθρωποσκώληκα και τους μπρούντζι- νους ιππότες του, ακριβώς όπως επιβαλλόταν από τους προγόνους τους εδώ και αμέτρητες γενεές. Έτσι δια- τηρούνταν ο Οίκος του Σκουληκιού, παρότι οι χθόνοι σέρνονταν από κάτω τους και ο Ήλιος έσβηνε από πάνω τους. Κάθε τέταρτο χρόνο οι πιο λαμπροί, οι πιο εύστρο- φοι, οι πιο ευγενείς ανάμεσα στους Γιάγκα-λα-χάι μα- ζεύονταν στον Θάλαμο του Οψιδιανού για να δουν τον Ήλιο και να γιορτάσουν κάτω από τις ετοιμοθάνατες ακτίνες του. Ήταν το μοναδικό κατάλληλο μέρος για έναν τέτοιο εξαίσιο χορό. Βρισκόταν ψηλά στον Οίκο του Σκουληκιού, έτσι που όλες οι στοές που οδηγούσαν εκεί είχαν ανηφορική κλίση, και το έδαφος και το πά- τωμα και τρεις από τους τοίχους του ήταν από φύλλα οψιδιανού, κρύο και γυαλιστερό σαν καθρέφτης και μαύρο σαν τον θάνατο. Για τα τέσσερα χρόνια μείον μία μέρα που χώριζαν τους Χορούς του Ήλιου, τα ταπεινότερης καταγωγής