Στον οίκο του σκουληκιού

Σ ΤΟΝ Ο Ι ΚΟ ΤΟΥ Σ ΚΟΥ ΛΗΚ Ι ΟΥ 17 γνώσης, αλλά ήταν ανέκαθεν απόλυτα βέβαιος για τις απόψεις του, και οι φίλοι του –ο Βέρμιλαρ και ο τρο- φαντός Ρις και η πανέμορφη Κάραλι– τον θεωρούσαν τον πιο σοφό και εύστροφο όλων. Κάποτε είχε σκοτώ- σει έναν χθόνο. «Δεν ανησυχείς για τον Ήλιο που πεθαίνει;» τον ρώτησε η Κάραλι, τινάζοντας ανάλαφρα τις ξανθιές της μπούκλες καθώς γύρισε να τον κοιτάξει. Έμοιαζε τόσο με τον Άνελιν που θα μπορούσαν να είναι δίδυμοι · ίσως γι’ αυτό την ήθελε τόσο πολύ. «Για τις στοές που παγώνουν;» Ο Άνελιν έβαλε πάλι τα γέλια και ο Ρις τον μιμήθη- κε – πάντα τον συνόδευε στο γέλιο, αν και ο Άνελιν πίστευε πως το χοντρό αγόρι σπάνια έπιανε το αστείο. «ΟΉλιος πέθαινε πολύ πριν έρθω στονΟίκο του Σκου- ληκιού, και θα συνεχίσει να πεθαίνει πολύ αφότου φύ- γω» είπε, γυρνώντας την πλάτη στο παράθυρο. Ήταν υπέροχος εκείνη τη νύχτα, με το γαλάζιο και αραχνό- γκριζο κοστούμι του από μετάξι και τον θυρεό του θή- τα ραμμένο στο στήθος. «Κι όσο για το κρύο» συνέχισε καθώς οδηγούσε τους τρεις συντρόφους του προς τον μπουφέ «δεν πιστεύω πως ο γέρικος Ήλιος έχει καμία σχέση με τη θερμότητα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο». «Κι όμως, έχει» είπε ο Βέρμιλαρ, που είχε έρθει ντυ- μένος με καφετιά κουρέλια σαν μανιταροαγρότης. Ο ίδιος και η Κάραλι συμβάδιζαν με τον Άνελιν καθώς