Στον οίκο του σκουληκιού

G EORG E R . R . MA R T I N 16 απαλό δέρμα στο χρώμα της μόκας, αλλά το δέρμα του Άνελιν ήταν το απαλότερο όλων. Οι περισσότεροι από τους ακολούθους του είχαν ξανθά ή κοκκινόξανθα μαλλιά, αλλά του Άνελιν είχαν το πιο λαμπερό χρυσα- φένιο χρώμα · στεφάνωναν το πρόσωπό του πέφτοντας σε σμιλεμένες μπούκλες. Πολλά παιδιά του σκουληκιού είχαν γαλάζια μάτια, αλλά δεν υπήρχαν πιο βαθυγά- λανα από του Άνελιν. Ήταν ο πρώτος που μίλησε αφού τραβήχτηκαν οι κουρτίνες. «Τα μαύρα σημεία μεγαλώνουν» παρατήρη- σε στους γύρω του με ανάλαφρη, καθάρια φωνή. «Σύ- ντομα δεν θα χρειαζόμαστε κουρτίνες. ΟΉλιος πλέον καλύπτει μόνος του το πρόσωπό του». Γέλασε. «Πεθαίνει» είπε ο Βέρμιλαρ, ένα λιγνό αγόρι με ρου- φηγμένα μάγουλα και κατάξανθα μαλλιά, που ανησυ- χούσε υπερβολικά. «Ο παππούς μου μου έχει πει ότι κάποτε οι μαύρες πεδιάδες έβγαζαν κόκκινο καπνό και οι θάλασσες και τα ποτάμια ήταν λευκή φωτιά, τόσο που πονούσε να τον κοιτάξεις». Ο παππούς του Βέρ- μιλαρ ήταν ο δεύτερος γιος ενός Ανθρωποσκώληκα, κι έτσι ήξερε πολλά και διάφορα πράγματα που είχε με- ταφέρει στον εγγονό του. «Μπορεί να ήταν κι έτσι» είπε ο Άνελιν «αλλά όχι στον καιρό του, στοιχηματίζω, ούτε καν στον καιρό του δικού του παππού». ΟΆνελιν δεν είχε δεσμούς αίματος με τη γενιά του Ανθρωποσκώληκα, καμία κρυφή πηγή