Στον καιρό των Μάγων 4: Ποτέ και πάντα

37 Μια από τις αρετές του Ζαρ ήταν ότι δεν το έκανε θέμα όταν ένιωθε κάποια σωματική δυσφορία, και γι’ αυτό τον λόγο προσπαθούσε να αγνοεί τους συνεχείς σφάχτες και τις σουβλιές, και δεν παραπονιόταν ποτέ, με αποτέλεσμα οι άλλοι να μην ξέρουν πόσο δύσκολο του ήταν να ξεχνάει αυτόν τον πόνο, και πόσο πολύ τον βασάνιζε. Τώρα, όμως, η παλάμη του Ζαρ παλλόταν από τόσο φρι- χτούς και διαπεραστικούς σπασμούς, που του ήταν αδύνατον να τους αγνοήσει, οπότε κοίταξε κάτω και συνειδητοποίησε για πρώτη φορά ότι… …ενόσω διάβαζε τον χάρτη, κρατούσε το Βιβλίο με τα Ξόρκια στο χέρι με τον λεκέ της Μάγισσας! Οχ φίλε μου. Οχ φίλε μου, οχ φίλε μου, οχ φίλε μου, οχ ΦΙΛΕ ΜΟΥ. Ο Ζαρ ξεροκατάπιε. «Εμ, παιδιά…» είπε. «Λυπάμαι πολύ που το λέω, αλλά νομίζω ότι ίσως έχουμε ένα μικρό πρόβλημα». Η Μάγια και ο Τσιμπίδας κοίταξαν πάνω από τον ώμο του Ζαρ. Ο Ζαρ έπιασε το Βιβλίο με τα Ξόρκια με το άλλο του χέρι. Όπως ακριβώς το είχε υποψιαστεί. Μόλις το Βιβλίο με τα Ξόρκια βρέθηκε στο αριστερό του χέρι, το χέρι χωρίς τον λεκέ της Μάγισσας, οι εικόνες στον χάρτη του Ορυχείου της Ευτυχίας άλλαξαν μπροστά στα μάτια τους. Τώρα, οι εικονίτσες τούς έδειχναν να προχωρούν προς εντελώς λάθος κατεύθυνση, ενώ τα προχειροφτιαγμένα κι- νούμενα σχέδια της Μάγια, του Ζαρ και του Τσιμπίδα δε φαίνονταν πλέον χαρούμενα, παρά εξαιρετικά τρομαγμένα