Στον καιρό των Μάγων 4: Ποτέ και πάντα

30 προφανές πως πήγαιναν στη σωστή κατεύθυνση. Απεικονί- ζονταν μέχρι και κάτι μικρά, χαριτωμένα και χαρούμενα κινούμενα σχέδια που τους έδειχναν να μπουσουλούν μέσα από τα εικονογραφημένα περάσματα, προχωρώντας στα- θερά προς τα κει που ήθελαν να πάνε. Ήταν όλα πολύ ενθαρρυντικά. «Ω, δόξα τον Θεό…» είπε η Μάγια, κοιτάζοντας πάνω από τον ώμο του Ζαρ. «Ο χάρτης λέει ότι ακολουθούμε τον σωστό δρόμο…» « Πόσσσο χαίρομαι που δεν πανικοβλήθηκα» είπε ο Ονει- ροφάναρος στα άλλα αερικά, που άφησαν όλα μαζί σφυρι- χτές ανάσες ανακούφισης. «Φυσικά ακολουθούμε τον σωστό δρόμο» είπε ο Ζαρ. «Αυτό δε σας είπα κι εγώ; Είμαι πολύ καλός στο διάβασμα χαρτών, γιατί έχω περάσει μεγάλο μέρος της ζωής μου δρα- πετεύοντας και–» Ο Ζαρ κόμπιασε, όχι μόνο επειδή η τρομπέτα μέσα στο σακίδιό του έκανε μια σειρά από αγενείς μουσικούς θορύ- βους, αλλά και γιατί ένιωσε μια ξαφνική και ιδιαίτερα οδυ- νηρή σουβλιά στο δεξί του χέρι, εκεί που βρισκόταν ο λεκές της Μάγισσας. Στο συγκεκριμένο χέρι ένιωθε έναν συνεχή βουβό πόνο, τσουχτερό σαν έγκαυμα, και μ’ έναν ανατριχιαστικό τρόπο έμοιαζε να έχει πάρει δική του ζωή. Κάτι στα νεύρα των δαχτύλων του Ζαρ προσπαθούσε να τον τραβήξει προς μια δική του αλλόκοτη κατεύθυνση, και η αίσθηση αυτή ήταν βαθιά ανησυχητική.