Στον καιρό των Μάγων 4: Ποτέ και πάντα

29 έναν πολύ αγενή κοροϊδευτικό ήχο –σαν να έβγαζε γλώσσα– όποτε κάποιος έλεγε ψέματα, ή κοκορευόταν, ή έστω υπε- ρέβαλλε λιγάκι. Και αυτό ήταν πολύ εκνευριστικό, γιατί στον Ζαρ άρεσε πολύ να παίζει τρομπέτα, αλλά είχε επίσης την τάση να φουσκώνει την πραγματικότητα. Αν η απαίσια τρο- μπέτα συνέχιζε να τον ντροπιάζει έτσι, θα αναγκαζόταν να την ξεφορτωθεί. Βλέπετε, να γιατί μου λείπει τόσο πολύ ο καλός μου Στυφτοζούμης , συλλογίστηκε με νοσταλγία ο Ζαρ. Ο ΣΤΥΦΤΟΖΟΥΜΗΣ θα έλεγε πως είμαι ιδιοφυΐα, και ο Στυφτοζούμης δε θα ήταν αναγκα- σμένος να πει ψέματα. Ο Στυφτοζούμης θα το εννοούσε στ’ αλήθεια… Τους είπα ότι δεν έπρεπε να έρθουμε εδώ… Τους ΕΙΠΑ ότι θα ήταν καλύτερα να πάμε να σώσουμε τον Στυφτοζούμη, αλλά μήπως με άκουσε κανείς τους; Όχι βέβαια… Η σκέψη του Στυφτοζούμη ατσάλωσε την αποφασιστι- κότητά του. Δεν μπορούσαν να παγιδευτούν εδώ, έπρεπε να γυρίσουν πίσω στον Στυφτοζούμη. «Κοιτάξτε» είπε ζωηρά ο Ζαρ, που μετά βίας μπόρεσε να ανακαθίσει μέσα στη στοά. Έβγαλε το Βιβλίο με τα Ξόρκια για να το δείξει στους υπόλοιπους. Το Βιβλίο με τα Ξόρκια ήταν ένα μαγικό βιβλίο με περισσότερες από ένα εκατομ- μύριο σελίδες. Ο Ζαρ πάτησε τα γράμματα που θα τον πή- γαιναν στο κεφάλαιο με τους χάρτες. «Τόση ώρα ακολουθώ τον χάρτη, δεν κάνω του κεφαλιού μου» είπε ο Ζαρ, μόλις έφτασε στη σελίδα του χάρτη με τις δαιδαλώδεις στοές του Ορυχείου της Ευτυχίας. Η διαδρομή που ακολουθούσαν ήταν σημειωμένη με έντονο χρυσαφί χρώμα, που αναβόσβηνε μάλιστα εξυπηρετικά, και ήταν