Στον καιρό των Μάγων 4: Ποτέ και πάντα

27 θα μπορούσε να την προφυλάξει από την ανόσια φρίκη ενός Γαλαζοσκούφη. «Δεν ακούω πια τουςςς άλλουςςς…» Και ήταν αλήθεια. Το ορυχείο ήταν γεμάτο παιδιά και άλλα μαγικά πλά- σματα που δούλευαν επίσης εκεί ως μεταλλωρύχοι, και μέ- χρι πριν από λίγα λεπτά οι γδούποι των ξιναριών πάνω στον βράχο κατέκλυζαν τη στοά με βοερές αντηχήσεις. Τα θλιμ- μένα τραγούδια των γκόμπλιν, των κέμπολντ και των μικρό- τερων ξωτικών, που μοιρολογούσαν για το ξεθώριασμα της Μαγείας τους και για τον τρομερό σπαρακτικό μόχθο της δουλειάς τους, κατρακυλούσαν στις υπόγειες γαλαρίες και τις στοίχειωναν με τη μελαγχολία τους. Τώρα, όμως, οήχος αυτός ακουγότανπνιχτός και μακρινός. Η Μάγια και ο Τσιμπίδας κοκάλωσαν σαν αγάλματα και τέντωσαν τ’ αυτιά τους, αφου- γκράστηκαν το σκοτάδι, λαχταρώντας, προσπαθώντας με τη δύναμη του μυαλού τους να κάνουν τον θόρυβο ν’ ακουστεί δυνατότερος απ’ ό,τι ήταν.