Στον καιρό των Μάγων 4: Ποτέ και πάντα

25 Στο άκουσμα του τελευταίου ονόματος, τα αερικά άφησαν σιγανές τσιρίδες φρίκης και άρχισαν να πετούν γύρω γύρω σε απελπισμένους κύκλους, σαν νυχτοπετα- λούδες που τις τρέλανε το φως. Το μαγεμένο κουτάλι έφριξε τόσο πολύ που βούτηξε στο έδαφος με το κεφά- λι, με την παιδιάστικη ψευδαίσθηση ότι άμα αυτό δεν έβλε- πε κανέναν, τότε κανένας δε θα έβλεπε αυτό . « Μη λες αυτό το όνομα! » ψιθύρισε άγρια ηΜάγια. « Τους πανικοβάλλεις όλους! » Και ύστερα πρόσθεσε πιο δυνα- τά: «Δεν έχουμε καμία απολύτως απόδειξη ότι υπάρχουν στ’ αλήθεια αυτά τα πλάσματα…» Τα αερικά ηρέμησαν κάπως, ενώ το πιρού- νι μαζί με το κλειδί ξέθαψαν το κουτάλι από το έδαφος και το βοήθησαν να σταθεί ξανά όρθιο πάνω στη λαβή του, αν και εξακολουθούσε να είναι πολύ ταραγμένο το καημένο και ταλαντευόταν πέρα δώθε. «Εντάξει, εντάξει, αλλά για θυμίστε μου πάλι…» είπε ο Τσιμπίδας. «Πώς μπλέξαμε βασικά σε όλους αυτούς τους μπελάδες; Και γιατί ήρθαμε εδώ τέλος πάντων;Ήταν πραγ- ματικά ανάγκη;» «Ω, για όνομα της κουφοξυλιάς!» πέταξε νευριασμένος ο Ζαρ. «Από την αρχή είπα σε όλους σας ότι δεν έπρεπε να έρ- θουμε εδώ, αλλά κανείς σας δε με άκουσε! Αλλά εφόσον είμα- στε εδώ τώρα, θα πρέπει απλά να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε και ναφύγουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα και–» Τον Ζαρ διέκοψε όμως η Μπουμπούρη, που φώναξε δυ- νατά, με φωνή τόσο διαπεραστικά στριγκή που κουρέλιασε τα νεύρα της Μάγια, σαν γάτα που της τράβηξαν την ουρά: «ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ! ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ!»