Στον καιρό των Μάγων 4: Ποτέ και πάντα

23 διαπεραστικές κραυγές των αερικών, που ωρύονταν «Παγι- δευτήκαμε! Παγιδευτήκαμε! ΔεθαβγούμεποτέαπόΔΩ!». Δε βρίσκομαι πραγματικά μέσα σε μια στοά, ενάμισι χιλιόμετρο κάτω από την επιφάνεια της γης , προσπαθούσε να σκέφτεται η Μάγια, καθώς το σκοτάδι έκλεινε ασφυκτικά γύρω της. Έτσι όπως μπουσουλούσε προς τα μπροστά, τα γόνατά της γέμι- ζαν γρατζουνιές, ενώ τα μαλλιά της είχαν σηκωθεί όρθια, σαν ηλεκτρισμένα, και τριβόντουσαν πάνω στην οροφή. Η Μάγια ένιωθε την τραχιά επιφάνεια του βράχου από πάνω της, γιατί για κάποιον λόγο που είχε σχέση με τη Μαγεία της, τα μαλλιά της ήταν σαν να έχουν νευρικές απολήξεις, όπως τα δάχτυλά της, ιδίως όταν η μικρή Πολεμίστρια πρι- γκίπισσα ήταν φοβισμένη όσο τώρα. Δεν είμαι στ’ αλήθεια τόσο τρομαγμένη που νιώθω ότι μπορεί να κάνω εμετό ανά πάσα στιγμή… έλεγε η Μάγια από μέσα της. Βρίσκομαι σ’ έναν διάπλατα ανοιχτό χώρο… ο ήλιος λάμπει… και όλα είναι μια χαρά… όλα είναι μια χαρά… Ο τρίτος, και ίσως πιο απίθανος ήρωας, ήταν ο Τσιμπί- δας, ο δεκατριάχρονος Βοηθός Σωματοφύλακας της Μάγια. Ο Τσιμπίδας ήταν ένα κοκαλιάρικο αγόρι, ψηλό σαν λε- λέκι, που του άρεσε να ακολουθεί τους κανόνες των Πολεμι- στών, και αυτό ήταν λίγο πρόβλημα, γιατί τον τελευταίο χρό- νο είχε παραβιάσει τόσο πολλούς κανόνες των Πολεμιστών που δεν ήξερε από πού ν’ αρχίσει. Δεν έπρεπε να είχε αφήσει τηΜάγια να τακιμιάσει με τον Ζαρ, γιατί ο Ζαρ ήτανΜάγος, και ο πρώτος κανόνας των Πολεμιστών ήταν ότι Μάγοι και Πολεμιστές δεν πρέπει να γίνονται ποτέ φίλοι. Και σίγουρα δεν έπρεπε να βοηθήσει τηΜάγια και τον Ζαρ να το σκάσουν από τους γονείς τους και να κατέβουν στα ορυχεία.