Στον καιρό των μάγων 3: Τρίτη και τυχερή

19 λαχταριστό όσο αυτά τα παιδιά (και αυτό ίσως σας δίνει μια ιδέα γιατί κανείς δε συμπαθούσε τις Μάγισσες, ούτε στην Επο- χή του Χαλκού, ούτε σε καμία άλλη εποχή που έτυχε να κάνουν την εμφάνισή τους). Ωστόσο, κάτι έκανε εκείνες τις Μάγισσες να διστάζουν να ορμήσουν στους νόστιμους, αμέριμνους μεζέδες από κά- τω, και να τους γραπώσουν με τα γαμψά τους νύχια. «Ιτ ιεύερυγ ώδε ωξέ;» γόγγυξε η Σκοτοδίνη, κουνώντας πέρα δώθε τη μύτη της. «Ίταιγ νεδ οτ ιεύετατσορπ σίενακ; Σελ αν ιανίε αδίγαπ;» *� ΟΞεφωνίδας δίσταζε κι αυτός, παρότι η μυρωδιά ανθρώ- πινου αίματος των παιδιών (που για τις Μάγισσες είναι το ίδιο λαχταριστή με τη μοσχοβολιά ενός κέικ που ψήνεται στον φούρνο) γαργαλούσε τη μύτη του κι έκανε τα σάλια του να τρέχουν, σαν σκύλου. Ήθελε απελπισμένα ν’ αρπάξει τις λιχουδιές κάτω από τη μύτη της Σκοτοδίνης, και να γυρίσει πίσω στη φωλιά του για να καταβροχθίσει ολομόναχος τα τρυφερούδια. Ωστόσο, ήταν κι αυτός επιφυλακτικός. Τον καιρό πριν να επιστρέψουν οι Μάγισσες στα αγριοδάση, ο ουρανός ήταν γεμάτος πετούμενα – πουλιά, αερικά και βασιλίσκοι, δράκοι και στοιχειά, και κάθε λογής υπέροχα μαγικά πλάσματα. Τώρα όμως, τούτη την τόσο πρωινή ώρα, μιαν ανάσα από τις νυχτερινές ώρες των Μαγισσών, το δάσος ήταν σιωπηλό σαν τάφος, και οι Πολεμιστές κρατούσαν τα μωρά τους κλει- δωμένα στην ασφάλεια των κάστρων τους, ενώ οι Μάγοι * Οι Μάγισσες μιλούν την ίδια γλώσσα μ’ εμάς, μόνο που λένε τις λέξεις αντίστροφα. Αυτό σημαίνει: «Τι γυρεύει εδώ έξω; Γιατί δεν το προ- στατεύει κανείς; Λες να είναι παγίδα;».