Στον καιρό των μάγων 3: Τρίτη και τυχερή

32 φαντάζονταν οι ήρωές μας. Γύρω από τη μέση του Ζαρ, περασμένα στη ζώνη του, κρέμονταν δυο φτερά Μάγισσας, που όταν υπήρχαν κοντά Μάγισσες φεγγοβολούσαν με μια παράξενη, αφύσικη πράσινη λάμψη. Αυτά τα φτερά, λοιπόν, φεγγοβολούσαν τώρα –Θεέ μου, πώς φεγγοβολούσαν!– με μια λάμψη πιο πράσινη κι από σμαράγδι, πιο έντονη κι από αστροφεγγιά. Αλλά ο Ζαρ, η Μάγια και ο Τσιμπίδας δεν το είχαν προσέξει, τόσο πολύ είχαν προσηλωθεί σε όσα συνέ- βαιναν στο δάσος από κάτω τους. Το μοναδικό πλάσμα που ΕΙΧΕ προσέξει τη φεγγοβολιά των φτερών Μάγισσας ήταν το Μωρό. Το Μωρό ήταν το μικρότερο τριχωτό νεραϊδάκι της παρέας, και είχε αλαλιά- σει από την ταραχή. Το Μωρό, όμως, δεν είχε βγει ακόμη από τ’ αυγό του και η μόνη λέξη που έλεγε ήταν «Γκου!». Εξάλλου, κανείς δε δίνει σημασία σε ό,τι λένε τα μωρά, ακόμα κι όταν έχουν κάτι πολύ σημαντικό να πουν. Έτσι λοιπόν, παρότι το Μωρό στριφογύριζε σαν σβού- ρα μέσα στο αυγό του, κουτουλώντας πάνω στους άλλους και φωνάζοντας «Γκου! Γκου! Γκου!» με όλη τη δύναμη της μωρουδίστικης φωνής του, εντούτοις κανένα από τ’ άλλα αερικά δεν του έδινε σημασία, ενώ ο Ζαρ το από- διωχνε, λέγοντας «Όχι τώρα, Μωρό, δε γίνεται να παίξου- με τώρα». Οι Μάγισσες, που ακόνιζαν τα νύχια τους και πετούσαν πλέον λιγότερο από τρία μέτρα πάνω από την πόρτα, αντάλ- λαξαν χαμόγελα – κάτι απαίσια χαμόγελα, μιας και οι Μά- γισσες έχουν απαίσια αίσθηση του χιούμορ. Τι αστείο! Τα παιδιά ήταν τόσο προσηλωμένα στον κίνδυνο από χαμηλά