Στον καιρό των μάγων 3: Τρίτη και τυχερή

26 ΟΤσιμπίδας δεν ήξερε πώς να το θέσει χωρίς να πληγώ- σει τα αισθήματα του Κάλιμπαρν, αλλά η αλήθεια ήταν πως έψαχναν για κάμποση ώρα το σπίτι της αδελφής του χωρίς να βρουν ούτε ίχνος του. «Είσαι απόλυτα σίγουρος ότι δεν έχεις μπερδευτεί, Κάλιμπαρν;» είπε ξανά. «Μόλις τώρα θυ- μήθηκες ότι ΕΧΕΙΣ αδελφή». «Είναι δύσκολο όταν έχεις ζήσει πολλές ζωές» είπε κάπως συγχυσμένος ο Κάλιμπαρν. «Σου παίρνει λίγο χρόνο μέχρι να θυμηθείς τι συνέβη στις προηγούμενες ζωές σου. Αλλά τώρα που η μνήμη μου ξύπνησε, ξέρω ότι έχω αδελφή και ότι μένει κάπου μέσα σ’ εκείνο το δάσος…» «Εγώ λέω, πάντως, να σταματήσουμε να ψάχνουμε για την αδελφή σου και να πάμε κατευθείαν στο προπύργιο των Δρυΐδων στη Λίμνη των Χαμένων, για να πάρουμε τα δάκρυά τους» είπε ο Ζαρ, που δε φημιζόταν για την υπομονή του. «Δεν καταλαβαίνεις!» είπε ο Κάλιμπαρν. «Οι Δρυΐδες εί- ναι αμείλικτοι και αδυσώπητοι, καθώς και οι σπουδαιότεροι Μάγοι σε όλα τα αγριοδάση, και δεν τους αρέσει καθόλου μα καθόλου να τους παίρνουν τα δάκρυά τους! Έτσι και μας πιάσουν θα μας σκοτώσουν… Θα ήταν πολύ πιο εύκολο αν μας τα ΕΔΙΝΕ απλώς η αδελφή μου…» Και τότε ηΜάγια διέκρινε κάτι, και αυτό το κάτι δεν ήταν η φωτιά που τους καλωσόριζε στο σπίτι της αδελφής του Κάλιμπαρν, αλλά κάτι πολύ πιο δυσοίωνο. «Κάτι άνθρωποι μας ακολουθούν εκεί κάτω στο δάσος» ψιθύρισε, ανασηκώνοντας μια τόση δα σταλίτσα την καλύ- πτρα του ματιού της, γιατί έβλεπε καλύτερα με το Μαγικό τηςΜάτι. Και πράγματι, πέρα μακριά, ανάμεσα στην οργιώ­ δη βλάστηση του δάσους, είχαν εμφανιστεί μικρές τρεμου-