Στον καιρό των Μάγων

25 Ατάραχος ο Ζαρ κοίταξε με ικανοποίηση ολόγυρά του, θαρρείς και είχαν κάνει στάση σε κάποιο παραμυθένιο λα- γκάδι, γεμάτο παιχνιδιάρικα λαγουδάκια και ελαφάκια, και όχι σ’ ένα ψυχρό, απόκοσμο μικρό ξέφωτο, με έλατα που έγερναν απειλητικά και κισσούς που κρέμονταν από τα κλα- διά σαν δάκρυα μοχθηρών γητευτών. Οι άλλοι Μάγοι τράβηξαν τα σπαθιά τους, ενώ οι χιο- νόγατοι άρχισαν να γρυλίζουν φοβισμένοι και το τρίχωμά τους ορθώθηκε σε τέτοιο σημείο, που έμοιαζαν με γούνινες μπαλίτσες. Οι λύκοι βημάτιζαν νευρικά προσπαθώντας να σχηματίσουν έναν προστατευτικό κλοιό γύρω από τους αν- θρώπους τους. Μόνο τα μικρότερα αερικά συμ- μερίζονταν τον ενθουσιασμό του Ζαρ, αλλά μόνο επειδή ήταν πολύ μικρά και δεν ήξεραν τι τους γίνεται. Δεν ξέρω αν έχετε δει ποτέ σας αερι- κό, γι’ αυτό καλύτερα να σας περιγράψω αυτά που ήταν στην παρέα. Τα πέντε μεγαλύτερα έμοιαζαν αμυδρά με δια- σταύρωση ανθρώπου με κάποιο άγριο, λεπτεπίλεπτο έντομο. Όταν νευρίαζαν ή βαριόντουσαν (κάτι που πάθαιναν συχνά), αναβόσβηναν σαν αστεράκια και έβγαζαν μαβί καπνό από τα αυτιά. Το σώμα τους ήταν τόσο διάφανο που έβλεπες την καρδιά τους να χτυπάει. Τα τρία μικρότερα ήταν ανήλικα ακόμη και γι’ αυτό ονομάζονταν «τριχωτά νεραϊδάκια».