Στον δρόμο προς την ουτοπία - Η οικονομική ιστορία του 20ού αιώνα

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΊΗΣΗ 61 που μπορούσαν να γίνουν αξιωματικοί ήταν εκείνοι που είχαν στενούς συγγενείς γαιοκτήμονες, πρόθυμους να τους δανείσουν ή να τους δω- ρίσουν τα χρήματα.) Ο μεγαλύτερος αδερφός του, Ρίτσαρντ, του δάνει- σε τα χρήματα για να αγοράσει την προαγωγή του σε αντισυνταγματάρ- χη. Στη συνέχεια, ο Ρίτσαρντ διορίστηκε αντιβασιλέας των Ινδιών, κι έτσι ο Άρθουρ, ο μελλοντικός δούκας του Ουέλινγκτον, τον ακολούθη- σε καταπόδας, οσφραινόμενος σωστά πως ο νεποτισμός θα τον αναβί- βαζε σε στρατηγό. Κι έτσι έγινε. Πολύ αργότερα, ο Άρθουρ Ουέλσλι, ο μόνος στρατηγός που ηγήθηκε ενός στρατού που κατόρθωσε να νικήσει τον Ναπολέοντα στο πεδίο της μάχης, θα έλεγε ότι η μάχη στην οποία τα είχε πάει καλύτερα ως στρατηγός ήταν η πρώτη του: η μάχη στο Ασάγιε του Μαχαράστρα, που έκρινε τον δεύτερο πόλεμο μεταξύ των Άγγλων και της Αυτοκρατορίας των Μαράτα. 28 Ο Άρθουρ Ουέλσλι χρειάστηκε επτά μήνες για να φτάσει στην Ινδία από τη Βρετανία. Του πήρε άλλους έξι να επιστρέψει. Το χρονικό αυτό διάστημα σήμαινε, μεταξύ άλλων, πως κάθε ερώτηση, οδηγία και δια- ταγή που το βρετανικό αυτοκρατορικό συμβούλιο και οι διευθυντές της Εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών του είχαν ζητήσει να μεταφέρει στους αρμοστές τους στην Ινδία είχε ήδη μπαγιατέψει κατά έναν χρόνο μέχρι να φτάσει στο οχυρό Ουίλιαμ στην Καλκούτα, το οχυρό Σεντ Τζορτζ στο Τσενάι, ή το Κάστρο της Βομβάης. Μια συζήτηση όπου μια απλή ερω- ταπόκριση παίρνει έναν χρόνο δεν είναι διάλογος: είναι δύο παράλ- ληλοι μονόλογοι. Και η μετάδοση στάσεων, πρακτικών, ικανοτήτων και στόχων σε τέτοιες αποστάσεις είναι αφημένη στην τύχη της σε βαθμό που εγκυμονεί κινδύνους. Ο ηλεκτρικός τηλέγραφος επέτρεψε τον διάλογο. Συνέδεσε μεταξύ τους σημεία στη γη, αφού τα μηνύματα διέτρεχαν τα χάλκινα καλώδια φτάνοντας σχεδόν την ταχύτητα του φωτός. Δεν τον υποδέχτηκαν όλοι με χαρά. Ο Χένρι Ντέιβιντ Θορό, όπως συνήθως, γκρίνιαζε: «Δεν βλέπουμε την ώρα να κατασκευάσουμε έναν μαγνητικό τηλέγραφο που να συνδέει το Μέιν με το Τέξας, ίσως όμως φανεί πως τελικά το Μέιν και το Τέξας δεν έχουν και τόσο πολλά να πουν το ένα στο άλλο». 29 Παρότι είναι πιθανόν το Τέξας να μην είχε και πολλά να μάθει από το Μέιν, το ακριβώς αντίθετο ίσχυε με το Σικάγο το καλοκαίρι του 1860: