Στην καρδιά της Κούβας

[ 21 ] «Αχ, τι ωραία. Είχα καιρό να διασκεδάσω τόσο». Κυκλοφορούν τουλάχιστον είκοσι ή τριάντα άτομα. Καπνίζουν, χορεύουν, πίνουν, γελάνε. Περνούν κάποιοι δίσκοι με κροκέτες και καναπεδάκια. Πάλι καλά. Δεν έχω φάει τίποτα όλη μέρα. Ίσα που προφταίνω να βουτήξω δύο κροκέτες και δύο καναπεδάκια. Σε δευτερόλεπτα, οι δίσκοι εξαφανίζονται άδειοι. Ύστερα κάτι πιτά­ κια «πετούν» αστραπιαία δίπλα μου. Τσιμπάω ένα. Ο Νταρίο βγάζει ένα μπουκάλι ουίσκι. Πίνουμε κι άλλο. Μιλάμε σαν τρελοί. Για τα πάντα. Ούτε ξέρω για τι. Και η Κέιτ μιλάει πολύ. Οι ώρες περνούν και είμαι πλέον απολύτως μεθυσμένος, σε κατάσταση ευφορίας, αλλά, όπως είναι λογικό, δεν το αντιλαμβάνομαι. Νομίζω ότι σε κάποια φάση σνίφαρα μια γραμμή. Μου φάνηκε ότι είδα την Κέιτ και τον Νταρίο να κάνουν το ίδιο. Και συνεχίσαμε, ολοένα πιο χαρούμενοι. Η Κέιτ κι εγώ φιληθήκαμε κι εγώ γονάτισα, της σήκωσα το φόρεμα και βρέθηκα να χώνω το μουσούδι και τη γλώσσα μου ανάμεσα στα πόδια της. Δεν θυμάμαι τίποτε άλλο. Νομίζω ότι έχασα τις αι­ σθήσεις μου. Ή δεν ξέρω. Ξυπνάωστο κρεβάτι μου, με τα ρούχα και με έναν πρωτόγνωρο πονοκέφαλο. Θυμάμαι κάποια πράγματα θολά. Ο ήλιος μπαίνει από ένα παράθυρο και με καίει. Μετακινούμαι προς το σκιερό μέ­ ρος του κρεβατιού. Κοιτάζω το ρολόι. Δέκα και τέταρτο το πρωί. Τσεκάρω το πορτοφόλι μου. Έχω όλα μου τα λεφτά. Σε μια τσέπη του παντελονιού μου βρίσκω τα κλειδιά μου και σε άλλη βρίσκω δύο προφυλακτικά και μια μαγνητική κάρτα Vingcard. Τι είναι αυ­ τό; Στο πίσω μέρος έχει οδηγίες: «To unlock door, insert and remove keycard (other side up)». Είναι το κλειδί για μια πόρτα. Δεν καταλαβαίνω. Μαζεύω κάμποση ενέργεια και καταφέρνω να ση­ κωθώ. Πίνω νερό και ασπιρίνες. Φτιάχνω καφέ. Κάθομαι σε μια κα