Στην καρδιά της Κούβας

[ 20 ] πεις μέσα από ένα σύννεφο καπνού. Δεν καταφέρνω να ξεχωρίσω τίποτα συγκεκριμένο. Μόνο καπνό. Έχουν αρκετές κρεμασμένες στους τοίχους. Μεγεθυμένες, με διαστάσεις που ξεπερνούν το ένα μέτρο επί ογδόντα. Παίζει μουσική, αρχίζουν να ετοιμάζουν ντάκι­ ρι και μοχίτο. Λένε ότι γιορτάζουν τα γενέθλια της Ροσάλμπα. Μας πηγαίνουν σε ένα μικρό αλλά πολύ φωτεινό δωμάτιο, με μεγάλες τζαμαρίες, για να μας δείξουν μια τεράστια στοίβα με φωτογρα­ φίες. Εκατό, αν όχι περισσότερες. Πάνω σε ένα τραπέζι υπάρχει μια τούρτα με λευκή και ροζ μαρέγκα. Aποπάνω έχουν γράψει με κίτρι­ νη, κόκκινη και πράσινη μαρέγκα: «Χρόνια πολλά Ροσάλμπα-27». Κι έχουν βάλει ήδη πολλά κεράκια. Ίσως να είναι είκοσι επτά τα κε­ ριά. Βάζουν την τούρτα στην άκρη και στη θέση της τοποθετούν το πάκο με τις φωτογραφίες και τις βλέπουμε μία προς μία. Εμφανίζο­ νται και κάποιοι ακόμα. Όλοι νέοι και μαλλιάδες. Μερικοί ραστα­ φάρι. Προσπαθώ να μιλήσωμε την Κέιτ και τον Νταρίο, αλλά η μου­ σική ακούγεται τώρα πολύ πιο δυνατά και το ντάκιρι είναι ό,τι πρέ­ πει με τη ζέστη που έχει. Βλέπουμε για δεύτερη φορά τις φωτογρα­ φίες. Δεν μου αρέσουν ούτε τις καταλαβαίνω, αλλά κρατάω την άποψή μου για μένα. Δεν θα μπορούσα να γράψω απολύτως τίπο­ τα πάνω σε αυτές τις γεμάτες καπνό μουτζούρες. Άσε που είναι όλες ίδιες πάνω κάτω. Κάποιος με πλησιάζει και με κερνάει χόρτο. Μοσχομυρίζει. Η Κέιτ μιλά στα αγγλικά με τον Νταρίο και ξεχωρίζει κάποιες φωτογραφίες. Απ’ ό,τι φαίνεται, την ενδιαφέρουν. Ίσως ο Πάκο και η Ροσάλμπα να είναι ιδιοφυΐες που προηγούνται της επο­ χής μας. Καπνίζω και συνεχίζω με σκέτο ρούμι. Ο πάγος έχει ήδη τελειώσει. Και σε κάποιαφάση βρίσκομαι να χορεύωμε την Κέιτ και τον Νταρίο. Ήο Νταρίο κι εγώ με την Κέιτ. Δεν είμαι σίγουρος. Άλλη μια κοπέλα έρχεται και χορεύει μαζί μας. Η Κέιτ, πολύ χαρούμενη: