Specials

[ 9 ] ένα τσιπ εµφυτευµένο στο σαγόνι της σαν να τα ψιθύρισε στο αυτί τους. «Είσαι σίγουρη πως είσαι έτοιµη γι’ αυτό, Τάλι-ουα;» Η Τάλι πήρε µια βαθιά ανάσα, εισπνέοντας την παγωνιά που λαµπικάριζε το µυαλό. Τα νεύρα της ήταν ακόµη τεντωµένα, αλλά θα ήταν ντροπή να υπαναχωρήσει τώρα. «Μην ανησυχείς, αφεντικό. Θα περάσουµε κρυστάλλινα». «Σίγουρα. Σε πάρτι πάµε» είπε η Σέι. «Ελάτε να γίνουµε χα- ρούµενοι µικροί άσχηµοι». Μερικοί Χαρακωµένοι χαχάνισαν, κοιτάζοντας ο ένας το µε- ταµφιεσµένο πρόσωπο του άλλου. Η Τάλι ένιωσε ξανά τη µάσκα της, που είχε πάχος τρισχιλιοστών: Τα πλαστικά σπιθουράκια και τα πρηξίµατα έκαναν το πρόσωπό της να φαντάζει άσχηµο και κάλυπταν το υπέροχο περίτεχνο δίχτυ των τατουάζ της. Ασύµµε- τρες θήκες έκρυβαν τα κοφτερά σαν ξυράφια δόντια της κι ακόµα και τα τατουάζ στα χέρια της ήταν ψεκασµένα µε τεχνητό δέρµα. Μια µατιά στον καθρέφτη είχε δείξει στην Τάλι πώς ήταν: σαν άσχηµη. Άχαρη, µε γαµψή µύτη, στρουµπουλά µάγουλα κι έκφραση γεµάτη ανυποµονησία – ανυποµονησία για τα επόµε- να γενέθλιά της, για την επέµβαση που θα την έκανε άµυαλη ωραία, για τη ζωή στην απέναντι όχθη του ποταµού. Αυτή ήταν η πρώτη επιχείρηση της Τάλι από τότε που έγινε Ειδική. Πίστευε ότι τώρα πια ήταν έτοιµη για τα πάντα – όλες αυτές οι επεµβάσεις την είχαν γεµίσει µε καινούριους πέτρινους µυς κι αστραπιαία ανακλαστικά. Στη συνέχεια πέρασε δύο µή- νες στο κέντρο εκπαίδευσης των Χαρακωµένων, ζώντας στην άγρια φύση, µε ελάχιστο ύπνο και χωρίς προµήθειες. Ωστόσο, µια µατιά στον καθρέφτη κλόνισε την αυτοπεποί- θησή της.