Specials

[ 25 ] ξε, δείχνοντας το αναίσθητο άσχηµο αγόρι, ενώ εξαφανιζόταν κι η δική της µάσκα µ’ ένα συννεφάκι σκόνης. «Οι άλλοι µαζί µου!» Η Τάλι είχε προπορευτεί ήδη, κι ενώ µαστίγωνε το πρόσωπό της ο παγωµένος αέρας, µια πολεµική κραυγή ξεπήδησε από το λαρύγγι της, υπό τα βλέµµατα εκατοντάδων προσώπων που την κοιτούσαν από το ποτισµένο µε µπίρα έδαφος, µην πιστεύο­ ντας στα µάτια τους. Ο Ντέιβιντ ήταν ένας από τους αρχηγούς των Καπνιάδων – το µεγαλύτερο έπαθλο στο οποίο θα µπορούσαν να ελπίζουν οι Χαρακωµένοι τούτη την παγερή νυχτιά. Η Τάλι δεν µπορούσε να πιστέψει πως τόλµησε να έρθει στην πόλη, αλλά θα φρόντιζε να µην ξαναφύγει. Κάνοντας ελιγµούς ανάµεσα στα αιωρούµενα φωτορυθµικά, πέταξε πάνω από το δάσος. Τα µάτια της προσαρµόστηκαν αµέ- σως στο σκοτάδι και είδε τους δύο Καπνιάδες µπροστά της, σε απόσταση µικρότερη των εκατό µέτρων. Πετούσαν χαµηλά, µε τα σώµατά τους προτεταµένα σαν σέρφερ σ’ ένα πελώριο κύµα. Προηγούνταν, αλλά η ιπτάµενη σανίδα της Τάλι ήταν κι αυ- τή ειδική – ό,τι καλύτερο µπορούσε να κατασκευάσει η πόλη. Επιτάχυνε και, καθώς άγγιζε η µύτη της σανίδας της τις κορφές των δέντρων, τινάζονταν τουλούπες χιόνι. Η Τάλι δεν είχε ξεχάσει πως ήταν η µητέρα του Ντέιβιντ που έφτιαξε τα χάπια µε τα νανοσωµατίδια, τις συσκευές που οδήγη- σαν τον εγκέφαλο του Ζέιν στην κατάσταση που βρισκόταν τώρα. Ούτε ότι ήταν ο Ντέιβιντ που παρέσυρε τη Σέι να το σκάσει πριν από αρκετούς µήνες, που ξελόγιασε πρώτα εκείνη και µετά την Τάλι, που έκανε ό,τι µπορούσε για να καταστρέψει τη φιλία τους. Οι Ειδικοί δεν ξεχνούσαν τους εχθρούς τους. Ποτέ. «Τώρα δε µου γλιτώνεις» είπε.