Specials

[ 16 ] το δίκτυο ένας οξύς ήχος αξυρισιάς κι η Τάλι µόρφασε, κάνο- ντας τον Φάουστο να γελάσει σιγανά. «Χαλάρωσε, Τάλι-ουα» είπε τρίβοντας τους ώµους της. «Ξέ- ρει τι κάνει». Ήταν προφανές · ο χορός της Σέι εξαπλωνόταν, παρασύρο- ντας τα άτοµα γύρω της. Μέχρι τότε το πάρτι ήταν µια µετέωρη νευρική φυσαλίδα, αλλά εκείνη διέρρηξε την επιφανειακή ένταση διοχετεύοντας κάτι κρυστάλλινο στο εσωτερικό του. Ο κόσµος άρχισε να ζευγαρώνει, ν’ αγκαλιάζεται, να κινείται πιο γρήγορα. Ο ντισκ τζόκεϊ πρέπει να το πρόσεξε – η ένταση του ήχου αυξήθηκε, τα µπάσα δυνάµωσαν, τα αιωρούµενα φωτο- ρυθµικά έλαµψαν εκτυφλωτικά. Οι άσχηµοι άρχισαν να χορο- πηδάν στον ρυθµό της µουσικής. Η Τάλι ένιωσε την καρδιά της να χτυπά πιο γρήγορα, καθώς θαύµαζε την ευκολία µε την οποία τους είχε παρασύρει η φίλη της. Το πάρτι άλλαζε, το κέφι άναβε κι όλα αυτά χάρη στη Σέι. Ήταν κάτι τελείως διαφορετικό από τα ανόητα κόλπα τους την εποχή που ήταν άσχηµες –να περάσεις κρυφά τον ποταµό ή να κλέψεις ένα τζάκετ του µπάντζι τζάµπινγκ–, ήταν µαγεία . Η µαγεία των Ειδικών. Τι κι αν την ασχήµιζε η µάσκα; Όπως τους έλεγε η Σέι στην εκπαίδευση, οι κοκορόµυαλοι ωραίοι δεν είχαν πιάσει σωστά το θέµα: Η εµφάνιση δεν είχε καµία σηµασία. Αυτό που µέτραγε ήταν το φέρσιµό σου, το πώς έβλεπες εσύ τον εαυτό σου. Η σωµατική ρώµη και τα γρήγορα ανακλαστικά δεν ήταν παρά ένα µέρος του πακέτου – η Σέι ήξερε πως ήταν ξεχωριστή κι αυτό την έκανε ξεχωριστή. Όλοι οι άλλοι ήταν απλώς ένα σκηνικό, ένα θολό φόντο άσκοπης φλυαρίας, µέχρι που τους φώτισε η Σέι µε τον προσωπικό της προβολέα.