Specials

[ 12 ] Η Σέι τής έσφιξε το χέρι. «Μην ανησυχείς, Τάλι-ουα». «Σιγά µη φοβηθούµε τους άσχηµους». Ο ψίθυρος του Φάου- στο έσκισε τον αέρα. «Άλλωστε, είµαστε κι εµείς εδώ». Την έπιασε από τον ώµο και την έσπρωξε απαλά µπροστά. Η Τάλι έγνεψε, ακούγοντας µέσα από τη δερµαντένα της τις αργές ήρεµες ανάσες των άλλων. Ήταν όπως της το υπο- σχέθηκε η Σέι: Οι Χαρακωµένοι ήταν αχώριστοι, ενωµένοι µε άρρηκτους δεσµούς. ∆ε θα ήταν ποτέ πια µόνη της, ακόµα κι όταν ένιωθε µέσα της πως κάτι της λείπει. Ακόµα κι όταν ένιωθε την απουσία του Ζέιν να την πνίγει σαν ένας ασυγκρά- τητος πανικός. Προχώρησε ανάµεσα στα κλαδιά, ακολουθώντας τη Σέι στα φώτα που αναβόσβηναν. Τώρα οι αναµνήσεις της Τάλι ήταν τέλειες, όχι όπως όταν ήταν άµυαλη, µπερδεµένη και σε µόνιµη πνευµατική σύγχυση. Θυ- µόταν πόσο σηµαντικό πράγµα ήταν για τους άσχηµους το ανοιξιάτικο πάρτι. Ο ερχοµός της άνοιξης σήµαινε µεγαλύτερες ηµέρες για να κάνουν σκανταλιές κι εναέριο σέρφινγκ και πολ- λά ακόµα υπαίθρια πάρτι. Αλλά, καθώς αυτή κι ο Φάουστο ακολουθούσαν τη Σέι µέσα στον κόσµο, η Τάλι δεν έβλεπε ίχνος του κεφιού που θυµόταν από πέρσι. Το πάρτι ήταν τόσο άτονο, τόσο ήσυχο κι αδιάφο- ρο. Οι άσχηµοι στέκονταν απλώς έναν γύρο, τόσο ντροπαλοί κι αµήχανοι, ώστε οι ελάχιστοι που χόρευαν νόµιζες πως το έκαναν µε το ζόρι. Έδειχναν όλοι αδρανείς και ψεύτικοι, σαν κοµπάρσοι σε οθόνη τοίχου που περιµένουν να έρθουν οι αλη- θινοί άνθρωποι.