Σου γράφω από την κοιλιά του κτήνους

Μ Ι Ν Ω Σ Ε Υ Σ Τ Α Θ Ι Α Δ Η Σ 28 μυτα, σχεδόν μπροστά από τον καθρέφτη της εισόδου, ο δολοφόνος συνέχισε να τη χτυπάει με την ίδια μανία. Μόνο όταν βεβαιώθηκε ότι το θύμα του είχε επιτέλους ξεψυχήσει, αποφάσισε να διασχίσει το χολ, να ανέβει τη σκάλα προς τον πέμπτο όροφο και να περάσει στο εσω­ τερικό του σπιτιού. Κατά πάσα πιθανότητα, είχε πλέον βάλει το φονικό εργαλείο μέσα σε κάποιο σακίδιο ή στις τσέπες του. Όλα δείχνουν πως δεν επρόκειτο για ληστή. Υπήρχαν διάφοροι ζωγραφικοί πίνακες κι ένα σωρό άλλα αντι­ κείμενα μεγάλης αξίας, διάσπαρτα στα εκατοντάδες τετραγωνικά μέτρα του ρετιρέ, αυτός όμως δεν πρέπει να πήρε τίποτα μαζί του. Φαίνεται πως η παρέλαση του ακριβού γούστου δεν τον ενδιέφερε καθόλου. Και, τότε, γιατί αποφάσισε να ανοίξει ντουλάπια, συρτάρια, ντοσιέ, φακέλους; Τι ακριβώς έψαχνε με τόση επιμονή; Είναι αλήθεια πως, ακόμα και σήμερα, δεν ξέρουμε πολλά για το κίνητρο, τις εμμονές και τις προτιμήσεις του δολοφόνου. Ξέρουμε όμως ότι, φεύγοντας, πήρε μαζί του ένα πράγμα από τη νεκρή. Τουλάχιστον ένα.