Σου γράφω από την κοιλιά του κτήνους

Σ Ο Υ Γ Ρ Α Φ Ω Α Π Ο Τ Η Ν Κ Ο Ι Λ Ι Α Τ Ο Υ Κ Τ Η Ν Ο Υ Σ 27 ταν στην πόρτα της; Ζήλια; Φόβος; Παραφορά; Μίσος; Εκδικητική μανία; Χαμένος έρωτας; Απληστία; Το πρώτο χτύπημα την πέτυχε στο κεφάλι. Όπως και το δεύτερο και το τρίτο. Πρέπει να ακούγονταν σαν τύμπανα που χτυπούσαν ξέφρενα μέσα, έξω, παντού. Η τραυματισμένη γυναίκα γρήγορα οπισθοχώρησε, γυ­ ρίζοντας την πλάτη της προς την εξωτερική πόρτα. Επρόκειτο μάλλον για μια ενστικτώδη προσπάθεια να ξεφύγει. Ο επισκέπτης όμως στο δεξί του χέρι κρατούσε ένα σφυρί ή κάποιο άλλο παρόμοιο εργαλείο, και προφανώς δεν του έλειπε η αποφασιστικότητα ούτε η δύναμη. Οι κραυγές και τα αγκομαχητά της τραυματισμένης γυναί­ κας θα πρέπει να τον άφησαν τελείως αδιάφορο. Το ίδιο και ο πόνος της. Ίσως μάλιστα και να το ευχαριστιόταν. Μπορεί αυτή τη σκηνή να την είχε προβάρει μέσα στο κεφάλι του ξανά και ξανά, μην καταφέρνοντας ποτέ να τη χορτάσει. Μπορεί να αγαπούσε τον ήχο αυτής της αλλόκοτης μουσικής με μοναδικό τυμπανιστή τον ίδιο. Ένα πάντως είναι σίγουρο: Δεν είχε φτάσει ως το ρετι­ ρέ για να μιλήσει, ούτε και για να δώσει κανένα περι­ θώριο αντίδρασης στο θύμα του. Κόκκινο. Αυτό έμελλε να είναι τελικά το πρώτο χρώ­ μα που θα έσπαγε την ομοιομορφία εκείνης της απέρα­ ντης λευκής διακόσμησης. Χρειάστηκαν πολλά απανωτά χτυπήματα στο κρανίο της Σαρλότε, μέχρι το μικρό χολ του τετάρτου ορόφου να αποκτήσει μια φρέσκια κόκκι­ νη απόχρωση. Ακόμα κι όταν είχε σωριαστεί πια μπρού