Σου γράφω από την κοιλιά του κτήνους

Μ Ι Ν Ω Σ Ε Υ Σ Τ Α Θ Ι Α Δ Η Σ 26 πως αργότερα, το ίδιο βράδυ, θα την επισκεπτόταν ο δικηγόρος της, ο Γκέριτ Χίρσμπεργκ, προκειμένου να διευθετήσουν μαζί ορισμένες επαγγελματικές εκκρεμό­ τητες. Εκείνη τη στιγμή, όμως, φαινόταν ξεκάθαρα πως δεν ήθελε να μείνει μόνη. Γιατί; Καμία σχετική ερώτηση δεν έγινε και καμία απάντηση δεν δόθηκε. Με γρήγορες και κάπως νευρικές κινήσεις, η οικοδέ­ σποινα άνοιξε ένα μπουκάλι κρασί Riesling, για να το δοκιμάσουν. Η τιμή του θα έπρεπε να εγγυάται μια κάποια απόλαυση. Τελικά, περισσότερο από ευγένεια, η Ντέρτε πήρε το ένα από τα δύο ποτήρια, ήπιε μια γουλιά και ύστερα μια δεύτερη. Όχι, σίγουρα όχι. Δεν ήταν ώρα για κρασί και είχε ήδη αρχίσει να νυστάζει. Σηκώθηκε και ετοιμάστηκε να φύγει. Είδε την απογοήτευση στο βλέμμα της οικοδέ­ σποινας, ένα φευγαλέο «σύννεφο» που πέρασε και χά­ θηκε. Καμία τους δεν μίλησε. Αποχαιρετήθηκαν με δύο φιλιά. Ήταν περίπου πέντε και μισή το απόγευμα. Πόση ώρα είχε περάσει όταν ακούστηκε το κουδού­ νι; Κανείς δεν μπορεί να ξέρει με ακρίβεια πότε η Σαρ­ λότε κατέβηκε από την εσωτερική σκάλα του διαμερί­ σματος και άνοιξε την κίτρινη εξωτερική πόρτα ασφα­ λείας, που βρισκόταν στον τέταρτο όροφο. Είναι σχεδόν βέβαιο πως γνώριζε τον επισκέπτη, αφού ποτέ δεν άνοιγε σε αγνώστους. Αυτή τη φορά μπορεί να μην πρόλαβε καν να του μιλήσει, σίγουρα όμως κοι­ τάχτηκαν. Έστω για μια στιγμή. Τι καθρεφτιζόταν άρα­ γε μέσα σε εκείνο το βλέμμα του ανθρώπου που στεκό