Σου γράφω από την κοιλιά του κτήνους

Σ Ο Υ Γ Ρ Α Φ Ω Α Π Ο Τ Η Ν Κ Ο Ι Λ Ι Α Τ Ο Υ Κ Τ Η Ν Ο Υ Σ 25 φανέρωνε τη δίψα της για ζωή. Δεξιά κι αριστερά άρχι­ σαν πάλι να μουρμουρίζουν ότι αυτή είχε τουλάχιστον τη δυνατότητα να διασκεδάσει τη μοναξιά της. Ή, ακόμα καλύτερα, να απολαύσει το μέλλον της. Από τον νεκρό σύζυγό της είχε κληρονομήσει ακίνητα στις ακριβότερες συνοικίες του Μονάχου, τραπεζικές καταθέσεις, ολόκλη­ ρο το Ίζαρ-πάρκινγκ, και φυσικά, ως κερασάκι στην τούρ­ τα, το φημισμένο ρετιρέ στην κορυφή του κτιρίου. Η συνολική αξία της περιουσίας πρέπει να ανερχόταν σε αρκετές δεκάδες εκατομμύρια γερμανικά μάρκα, αν και κανείς δεν θα μπορούσε να υπολογίσει πόσα ακριβώς. Από το 1995 είχαν περάσει έντεκα χρόνια, και κατά τη διάρκειά τους η Σαρλότε είχε καταφέρει πολλά. Η Δευτέρα ήταν όμως πάντα μια δύσκολη μέρα, πιο μο­ ναχική από τις άλλες. Γι’ αυτό η πενηνταεννιάχρονη γυναίκα συνήθως κανόνιζε να γευματίζει με φίλους και το βράδυ έβγαινε για να πιει κάτι. Εκείνο το απόγευμα του Μαΐου οι δύο φίλες ανέβηκαν στο ρετιρέ. Μίλησαν για πολλά και διάφορα, αν και για τίποτα ιδιαίτερα σημαντικό. Ενώ όλα κυλούσαν ήρεμα, η οικοδέσποινα έκανε κάτι απρόσμενο: Προσπάθησε να παρατείνει την επίσκεψη της φίλης της Ντέρτε, χωρίς κανέναν εμφανή λόγο. Έμοιαζε περισσότερο με μια φρέ­ σκια θλίψη που άρχισε να πλανιέται στον αέρα, μ᾿ ένα προαίσθημα πως δεν ήθελε να μείνει μόνη της εκείνη την ώρα. Μπορεί όμως και να ήταν φόβος. Είπε μόνο