Σου γράφω από την κοιλιά του κτήνους

Μ Ι Ν Ω Σ Ε Υ Σ Τ Α Θ Ι Α Δ Η Σ 24 κάτοχοι παλιών τίτλων ευγενείας, δημιουργοί νεοσύστα­ των οικονομικών κολοσσών, αυθεντικοί αριστοκράτες και βιαστικοί νεόπλουτοι – ο κύκλος άνοιγε και έκλεινε συνεχώς κατά βούληση. Θα μπορούσε να είναι ένα φαντασμαγορικό σύγ­ χρονο παραμύθι, απ’ αυτά που καμιά φορά καταφέρ­ νουν να επιβληθούν και να υπερπηδήσουν τα απαγο­ ρευτικά κάγκελα της πραγματικότητας. Διαψεύδοντας όλες τις δυσοίωνες προβλέψεις των κάθε λογής παρα­ τρεχάμενων, το ζευγάρι φάνηκε να αποκτά και να δια­ τηρεί μια ισορροπία που αντιστεκόταν ακόμα και στη φθορά του χρόνου. Πίσω από την πλάτη τους, οι κακές γλώσσες ψιθύρι­ ζαν πως έλειπε ένα ακόμα βασικό στοιχείο για την ολο­ κλήρωση του παραμυθιού. Κάπου είχε χαθεί η τελευταία πολύχρωμη πινελιά, αυτή που αλλάζει το παιχνίδι: Το ζευγάρι δεν ευτύχησε να αποκτήσει απογόνους. Ίσως να έφταιγε η μεγάλη ηλικία του Όσκαρ, ίσως κάτι άλλο, βαθύτερο. Δεν κοινολογούνται αυτά. Ζήλευαν οι κακές γλώσσες; Φυσικά. Και πολύ μάλιστα. Ο φθόνος και η απληστία αποτελούν αρχαίες έννοιες και βασικές συν­ θηματικές λέξεις, χωρίς τις οποίες καμία ανθρώπινη κοινωνία δεν έχει κατορθώσει να αρθρωθεί και πολύ περισσότερο να κατανοηθεί. Το 1995, όταν ο Όσκαρ πέθανε, η χήρα απέμεινε ξαφ­ νικά να περιφέρεται μόνη της μέσα σε εκείνο το ατελείω­ το, ολόλευκο ρετιρέ. Ήταν μόλις σαράντα οκτώ χρονών, στιλάτη, ξανθή, όμορφη, μ᾿ ένα χαμόγελο που αμέσως