Σου γράφω από την κοιλιά του κτήνους

Μ Ι Ν Ω Σ Ε Υ Σ Τ Α Θ Ι Α Δ Η Σ 22 ση που δεν μπορούσε να αποφύγει. Κανείς δεν ήξερε να πει με σιγουριά. Ίσως ούτε και εκείνη η ίδια. Έπαιρνε πάντα μόνη τις αποφάσεις της, αποφεύγοντας τους πε­ ριττούς διαλόγους και κάθε είδους εξηγήσεις. Το ρετιρέ της ελάχιστα θύμιζε τα σπίτια των περισ­ σότερων ανθρώπων. Είχε συνολικό εμβαδόν σχεδόν τε­ τρακόσια τετραγωνικά μέτρα και βρισκόταν στον τε­ λευταίο όροφο ενός από τους μεγαλύτερους στεγασμέ­ νους χώρους για στάθμευση αυτοκινήτων στο Μόναχο, του Ίζαρ-πάρκινγκ. Κεντρική θέση, ανάμεσα στον ναό του Αγίου Πέτρου και στον ποταμό Ίζαρ. Όσοι επισκέπτονταν πρώτη φορά το διαμέρισμά της προσπαθούσαν να κρύψουν την έκπληξή τους. Δεν ήταν μόνο οι εντυπωσιακές διαστάσεις και η πανοραμική θέα, αλλά και η διακόσμηση. Κυριολεκτικά τίποτα δεν προ­ σπαθούσε να φανεί διακριτικό εκεί μέσα. Το ταβάνι με τα πολλαπλά επίπεδα, που σχημάτιζαν μεταξύ τους αλ­ λοπρόσαλλα γεωμετρικά σχήματα. Τα δεκάδες επίχρυσα κηροπήγια, απλωμένα παντού. Το πάτωμα φτιαγμένο εξολοκλήρου από λευκό μάρμαρο με γκρίζα νερά. Οι ολόλευκοι τοίχοι έκαναν το μέρος να μοιάζει περισσότερο με κάποιο τεράστιο, πρωτοποριακό και έρημο ψυχιατρείο παρά με σπίτι, αν και αυτό κανένας δεν θα τολμούσε ποτέ να το πει κατάμουτρα στην ίδια την ιδιοκτήτριά του. Η αλήθεια ήταν ότι η Σαρλότε Μπέρινγκερ δεν είχε επιλέξει μόνη της αυτό το ρετιρέ, ούτε και το μεγαλύ­ τερο μέρος της ιδιόρρυθμης διακόσμησής του. Αρχικά κάποιος άλλος είχε αποφασίσει για όλα αυτά. Γιατί