Σου γράφω από την κοιλιά του κτήνους

Σ Ο Υ Γ Ρ Α Φ Ω Α Π Ο Τ Η Ν Κ Ο Ι Λ Ι Α Τ Ο Υ Κ Τ Η Ν Ο Υ Σ 17 «ΠΑΜΕ ΤΩΡΑ!» Η κραυγή του κοριτσιού και οι προβολείς του κι­ νούμενου αυτοκινήτου, που πέφτουν ξαφνικά πάνω του, τον επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Το μήνυ­ μα είναι τόσο πρωτόγονο όσο ένα κομμάτι πάγου: Δεν έπρεπε να βρίσκονται εκεί, δεν έπρεπε να ακούνε αυ­ τόν τον ήχο. Ένα κοφτό κύμα φόβου τον χτυπάει από την κορυφή ως τα νύχια. Αρχίζει να τρέχει πίσω προς το Ρενό Κλιό, που τον περιμένει με ανοιχτή την πόρτα του συνοδηγού και αναμμένη τη μηχανή. Τα τύμπανα αντηχούν μπροστά, πίσω, έξω, μέσα. Παντού πια. Μόνο τα τύμπανα.