Σου γράφω από την κοιλιά του κτήνους

Σ Ο Υ Γ Ρ Α Φ Ω Α Π Ο Τ Η Ν Κ Ο Ι Λ Ι Α Τ Ο Υ Κ Τ Η Ν Ο Υ Σ 15 «Όχι, όχι. Αποκλείεται. Δεν υπάρχει κανένας δρόμος εκεί πέρα. Μόνο δέντρα. Πολλά και πυκνά δέντρα, δη­ λαδή η αρχή του δάσους. Αυτό το μέρος το ξέρω καλά» του απαντάει η κοπέλα, ενώ δεν σταματάει να κοιτάζει προς το ίδιο σημείο. «Τότε, θα έχουν μαζευτεί τίποτα πιτσιρικάδες». «Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποιος αποφάσισε να παίξει τύμπανα στο δάσος… τέτοια ώρα». Πρώτα νιώθει η ίδια τον παραλογισμό αυτής της υπόθεσης. Γερμανικός χειμώνας, Τετάρτη 14 Ιανουαρίου, λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, το τελευταίο χωριό δυο τρία χιλιόμετρα μακριά, ούτε μια ελάχιστη λάμψη στο σκοτάδι. Ποιος θα μπορούσε να έχει όρεξη για ζωντανή μουσική; Μέσα από το δάσος ξεπηδάει ο ήχος, όλο και δυνα­ τότερα πια. Στην αρχή η αύξηση της έντασης ήταν ανε­ παίσθητη, σχεδόν ύπουλη, μα τώρα δεν χωράει αμφιβο­ λία. Τα τύμπανα μπορούν πια να καλύψουν την ομιλία τους και ο ρυθμός έχει επιταχυνθεί. Θυμίζει αφρικανικά ταμ ταμ, που επαναλαμβάνουν συνεχώς το ίδιο μήνυμα. Παρά την παγωνιά, έχουν κατεβάσει τα δύο παρά­ θυρα του αυτοκινήτου. Παραμένουν ακίνητοι και σιω­ πηλοί, σαν να τους έχει υπνωτίσει αυτή η παλλόμενη συχνότητα. Πόση ώρα περνάει μέχρις ότου να συνειδη­ τοποιήσουν ότι η πηγή του ήχου πλησιάζει προς το μέ­ ρος τους; Ο τυμπανιστής ή οι τυμπανιστές πρέπει πλέον να κοντεύουν να βγουν από το δάσος, κι όλα δείχνουν πως κατευθύνονται προς το δικό τους αυτοκίνητο.