Σου γράφω από την κοιλιά του κτήνους

Μ Ι Ν Ω Σ Ε Υ Σ Τ Α Θ Ι Α Δ Η Σ 14 το πιο κοντινό χωριό, το Φόλσμπαχ. Τριγύρω δεν υπάρ­ χει κανένα σπίτι, δρόμος ή φως. Το αμάξι τους φαίνεται να είναι το μοναδικό ανθρώπινο στίγμα στον ορίζοντα. Πρώτα οι μπλούζες και ύστερα τα παντελόνια προσγ­ ειώνονται στο διπλανό κάθισμα. Προσπαθούν να μη βιάζονται, αλλά δεν είναι εύκολο. Με κάθε εκπνοή τα τζάμια θολώνουν περισσότερο, η ορατότητα έχει πέσει σχεδόν στο μηδέν. Αποσύρονται, βγαίνουν έξω από τον κόσμο – όπως όλοι οι εραστές. Όταν ακούγεται πρώτη φορά, δεν δίνουν καμιά ση­ μασία. Θα μπορούσε να είναι ο βόμβος του αίματος στο βάθος των αυτιών τους, μια εσωτερική αντήχηση της καρδιάς. Στην αρχή έχει παρόμοιο ρυθμό. Δύο ή τρία λεπτά αργότερα, αναγκάζονται να σταματήσουν. Για μια στιγμή κοιτάζονται με απορία. Από πού θα μπο­ ρούσε να έρχεται αυτός ο ξερός, επαναλαμβανόμενος χτύπος; Πρώτος εκείνος απλώνει το χέρι του, για να κλείσει τη μουσική. Μέσα στην ξαφνική ησυχία, ο ήχος αρχίζει σιγά σιγά να παίρνει τις πραγματικές διαστάσεις του. Είναι ένα τύμπανο που δεν ανήκει σε κανένα τραγούδι ή συγκρό­ τημα. Ένα τύμπανο που συνεχίζει να παίζει μόνο του κάπου μακριά, έξω από το αμάξι. Στο δάσος; Ντύνονται ταυτόχρονα, χωρίς να ανταλλάξουν λέξη. Μια συμφωνία σιωπής, για να ακούνε καλύτερα. Τότε ηχεί πρώτη φορά το δεύτερο τύμπανο. «Βάζω στοίχημα ότι το αμάξι τους πρέπει να έχει μεγαλύτερα ηχεία από τα δικά μας».