Σουφλέ σοκολάτας

ΑΛΕΚΑ ΤΡΙΠΟΥ-ΜΑΝΟΥ 12 | και τις εξυπνάδες της. Αλλά λίγες μέρες μετά ήρθε στο δωμάτιό μου και άφησε στο γραφείο, μπροστά στα πόδια της Σοφούλας, μια μπλούζα κι ένα παντελονάκι, σαν τα δικά μου, στο μέγεθος όμως της κούκλας. Τα είχε ράψει μόνη της και μόλις τα είδε η Σοφούλα ενθουσιάστηκε. Της τα φόρεσα και της πηγαίνανε γάντι. Η Σοφούλα ένιω- θε πολύ περήφανη που είχε ίδια ρούχα με μένα, και μά- λιστα μου ζήτησε να βγούμε έξω φορώντας τα μαζί και οι δυο. Η Σβετλάνα συμφώνησε χαμογελώντας και μας συ- νόδεψε. Η Σοφούλα κι εγώ περπατούσαμε πολύ καμαρω- τές έξω και όλοι μας κοίταζαν. Ε, ύστερα από αυτό άλλα- ξα συμπεριφορά κι έγινα πιο φιλική και καταδεχτική με τη Σβετλάνα. Κι εκείνη κάθε τρεις και δύο έραβε και μου έφερνε καινούρια ρούχα για τη Σοφούλα. Έτσι με τούμπα- ρε και την άφησα να με πλησιάσει. Και είχα αρχίσει να πιστεύω πως τη νοιαζότανε πραγματικά και τη Σοφούλα. Δεν μπορούσα τότε να φανταστώ πόση υποκρισία έκρυβε μέσα της αυτή η κοπέλα και πόσο μοχθηρή και κακίστρω θα αποδεικνυόταν στο τέλος… Ήταν η πρώτη φορά από τότε που χωρίσανε οι γονείς μου που τα πράγματα στο σπίτι πηγαίνανε τόσο καλά. Ο μπαμπάς μάλιστα δεν είχε τότε τόσο πολλή δουλειά και άρχισε να έρχεται πιο νωρίς στο σπίτι. «Ήρθα νωρίς για να δω τα κορίτσια μου!» έλεγε και ξανάλεγε και η Σοφού- λα φούσκωνε ευτυχισμένη που ο μπαμπάς τής έδινε πια