Σώσε με

Σ Ω Σ Ε Μ Ε 11 «Τι συμβαίνει;» ρωτώ ξέπνοα, μόλις απελευθερώνει το στό- μα μου. «Ντύσου». Ξεστομίζει τη φράση ψυχρά. «Ντύσου» επαναλαμβάνει τώρα με θυμό. Είναι ιδρωμένος. Κάνει να με σπρώξει, αλλά δεν προλαβαί- νει να με εμποδίσει. Έχω ήδη περάσει δίπλα του και έχω αρχί- σει να περπατώ γρήγορα. Σαστίζει. Δεν του παίρνει πάνω από ένα δευτερόλεπτο για να ξεπεράσει τον αιφνιδιασμό του και δύο δευτερόλεπτα αργότερα να με φτάσει στις σκάλες. Νιώθω το χέρι του στην κοτσίδα μου, το δέρμα στο κρανίο μου τεντώ- νεται καθώς με τραβά και με ρίχνει στο πάτωμα. Οι νευρώνες μου σκεπάζονται από ένα πρώτο κύμα πόνου που διαπερνά το κορμί μου καθώς προσπαθώ να ανασυνταχθώ. Τώρα εκείνος στέκει από πάνω μου διατάζοντάς με να μεί- νω εκεί. Υπακούω. Βηματίζει προς την πόρτα, κλειδώνει και βάζει το κλειδί στην τσέπη του. Με πλησιάζει. Έτσι ξεκινά. Βίαια. Έτσι συνεχίζει. Βίαια. Πώς τελειώνει; Θα το ανακαλύψω. Το τέλος σήμερα θα είναι μια έκπληξη. Το ανα- πάντεχο, η ηδονή της έκπληξης. Η προδοσία μου. Έτσι ξεκινά. Βίαια. Έτσι συνεχίζει. Βίαια. Έτσι τελειώνει. Βίαια.